Δεν θα μπορούσα απλά να βρεθώ εκεί και να μην γράψω
κάτι για αυτή την μαγική πόλη….
Σκέψεις λεπτές, σαν την ομίχλη, διάφανες.
Σε μια πόλη ξεχασμένη από το χρόνο,
ξεχάστηκαν κι αυτές.
ξεχάστηκαν, σε εκείνη την πλατεία.
Μια πλατεία που οι σιωπές έγιναν ψίθυροι
και οι κραυγές βουβές διαμαρτυρίες …
Φαντάσματα του χθες που τριγυρίζουν στα σοκάκια
κ περιμένουν τους τουρίστες να τα δουν.
Κι εγώ σαν το παλιό ρολόι στην πλατεία
να στέκομαι ακίνητος, σχεδόν μαρμαρωμένος,
για να κρατήσω την στιγμή.
Ο ήλιος που χαρίζει τα όνειρα σπανίζει
κ ένα πέπλο σαν ημιδιάφανο σεντόνι ξαπλώνει μέσα μου.
ξαπλώνει μέσα μου μα μου χαρίζει ζεστασιά…
και κάτι να θυμάμαι.
Πες μου, το ξέρεις πως εκεί ειν ένα ποτάμι
που ονειρεύεται τα κάστρα την αυγή;
Tα
παίρνει μέσα του όταν ο ήλιος φτάνει
κ τα μαγεύει μες στης νύχτας την σιωπή.
Κι είναι κι οι πύργοι που απλώνονται σαν χέρια
που αναζητούν ένα κομμάτι ουρανό…
Δίχως θεό τόσα κλεμμένα καλοκαίρια,
σαν να βαλθήκαν
να γεμίσουν το κενό.
Σκέψεις λεπτές, σαν την ομίχλη, διάφανες.
Σε μια πόλη ξεχασμένη από το χρόνο…
