Ίσως να είναι το μέσα μου βουνό
που αγριεύει,
που συμμαζεύει τις σκιές,
και σε ένα απόκοσμο μαύρο τις απλώνει.
Η απουσία χρωμάτων μοιάζει με δύνη
που καταπίνει συναισθήματα
σε έναν αρχαίο χορό.
Και όμως το όνειρο
χρειάζεται σκοτάδι για να γεννηθεί,
και ο χρόνος που χαρίζεται σε εμάς
όνειρα για να ζήσει.
Γι’ αυτό και το σκοτάδι
είναι μέρος της ζωής μας ,
πάντα μαζί του κουβαλά
κάτι από μας.
Δεν είναι αυτό λοιπόν
που μας τρομάζει .
Είναι το άγνωστο
που κρύβεται στα σπλάχνα του.
Κάποια βάρδια ο χρόνος στάθηκε.
κρύφτηκε μέσα στις σκιές
κι αφουγκραζόταν.
Δεν ήταν οι ανάσες που τον μπέρδευαν,
ούτε και αυτός ο μονότονος
ο χτύπος της καρδίας.
Ήταν που οι σκέψεις μέσα μας
χτίζουν φωλιές.
Γεννάνε.
Κάτι γεννήθηκε κείνη τη νύχτα
μα αυτός δεν το μαθε.
Κι όμως το ένιωσε!
Όταν γεννιέται κάτι τόσο δυνατό
κι εσύ το νιώθεις!
Ξέρεις πως ότι γεννηθεί
θέλει καρδιά για να ριζώσει,
ένα κορμί να ζεσταθεί
και μια αγκαλιά πριν να ματώσει
Κι όσο το μέσα μας βουνό
θα αγριεύει,
κάθε σκιά θα χει σκοπό.
Θα παίζει με τις σκέψεις…
που καίνε μέσα στην καρδιά
και που κρατούν τα μάτια μας
στραμμένα σ άλλον ουρανό
που αντέχει τα κομμάτια μας !!!
