Ήχος τρικυμισμένος, νοσταλγικός ,
ντυμένος με τα όνειρα του ανέμου,
μα με μια γεύση πικραμύγδαλο.
Τα χείλη μου, σκασμένα
τόσα χρόνια από την αλμύρα,
δεν ανοίξαν.
Ένα ανεπαίσθητο μικρό χαμόγελο
και στο λακκάκι εκεί στο μάγουλο,
οι μνήμες κάθισαν !
Σιγοψιθύρισαν με ήρεμη φωνή…
Ο χρόνος δεν μας περιμένει
και ξέρει όλα να τα αλλάζει.
Μην σε τρομάζει !
Μέσα σου ψάξε και θα δεις,
την λίμνη της μικρής φυγής σου
που στερεύει….
Κανείς δεν φεύγει !!!
Κι άπλωσα το χέρι στην καρδιά μου,
και ήτανε στ αλήθεια όλοι εκεί !
Κάποιοι μικροί,
κάποιοι γδαρμένοι,
κάποιοι στον χρόνο ξεχασμένοι,
μα με περίσσια ομορφιά,
αφού κατάφεραν να φτάσουν
στην καρδιά!!!!!
