Παραμορφώνεται η ψυχή
στην αγωνία ενός λυγμού,
σκοτειδιάζει.
Σαν η απουσία παγώνει την σκέψη,
το μέσα μας γεμίζει κόγχες,
οι σταλακτίτες του κενού μας γδέρνουν,
οργώνουν το κορμί, το ρυτιδιάζουν.
Κι όμως αρκεί λιγάκι φως και μια αγκαλιά,
να μας θυμίσει πως αξίζει να σταθούμε.
Έχεις μπει ποτέ σε σπήλαιο καρδιά μου;
Εκεί οι λόγχες του νερού σμιλεύτηκαν στο χρόνο,
παραμόρφωσαν το τοπίο.
Μα τι ωραία παραμόρφωση ειν αυτή!
Δίχως το φως η υγρασία πνίγει,
μπορεί και να τραυματιστείς
πάνω στους τόσους σταλαγμίτες.
Αγωνιάς, φοβάσαι.
Μα μόλις το βλέμμα συνηθίσει,
απλώνεται μπροστά σου απέραντη ομορφιά,
απέραντη γαλήνη.
Βλέπεις καρδιά μου, αυτό που μερικές φορές σε
γδέρνει
ή ακόμη και σε ματώνει,
με λίγο φως σε πλημμυρίζει με τόση ομορφιά
που σε αφήνει άφωνο.
Αρκεί να θυμηθείς να κλείσεις τα μάτια
και να ανοίξεις την ψυχή σου.
Αρκεί να θυμηθείς ποιος είσαι.
