Χθες μετά την δουλειά βρέθηκα  σε ένα βαγόνι με συνοφρυωμένους ανθρώπους με αγνώστους προορισμούς και σοβαρό ύφος. Με την κούραση καταφανή στα πρόσωπα των περισσότερων δεν είχαν όπως είναι φυσικό καμία απολύτως διάθεση να πουν δυο κουβέντες με τον διπλανό τους. Μέσα σε αυτούς και εγώ. Απλά να περάσουν οι στάσεις. Αυτό μόνο.

Κάποια στιγμή μπήκε μια οικογένεια, μάλλον φτωχική με ένα σχεδόν νεογέννητο μωράκι που εξερευνούσε το περιβάλλον με μια λάμψη ικανοποίησης και μια ακόρεστη δίψα στο βλέμμα του.

Τότε το ένιωσα! Ίσως να το νιώσατε και εσείς απλά και μόνο διαβάζοντας ως εδώ. Ένιωσα ένα χαμόγελο να στήνεται καμαρωτό καμαρωτό στα χείλη μου.

Κοίταξα γύρω , τα πρόσωπα όλων χαμογελούσαν!

Εκείνη την στιγμή δεν υπήρχαν άσχημοι άνθρωποι στο βαγόνι. Μόνο όμορφα χαμόγελα.

Ακόμη και η σιωπή έσπασε. Τι κουκλάκι Είσαι Εσύ; Τι γλύκα; Είπε μια πρώην σχεδόν μαρμαρωμένη κύρια χαρίζοντας ένα υπέροχο χαμόγελο στο μωράκι!

Λίγες στάσεις μετά η οικογένεια κατέβηκε, το βαγόνι πήρε το συνηθισμένο του χρώμα και οι άνθρωποι φόρεσαν για μια ακόμη φορά την μάσκα τους προσπαθώντας να γίνουν αόρατοι. να περάσουν οι στάσεις, αυτό μόνο.

Τι άλλαξε αυτά τα λίγα λεπτά στις ζωές μας; Ποια δύναμη σκάλισε χαμόγελα στο πρόσωπο μας;

Ήταν η αθωότητα του μικρού; η δίψα του για ζωή; το φωτεινό χαμόγελο του; η ζέστη της καρδούλας του; η ελπίδα που χαρίζει η νέα ζωή ;

Ήταν ένστικτο ή δώρο;

Ίσως αν βρούμε την απάντηση να χαμογελάμε συχνότερα φωτίζοντας τις ζωές των γύρω μας.

Καληνύχτα :-)

Σ.Ε.