και δύο δάκρυα μετά σφράγισαν τα χείλη. 

Το δωμάτιο μίκρυνε έγινε φυλακή, κ

ένας άηχος λυγμός έκατσε στο λαιμό της.

Ως πότε;
Αυτή η φράση ξεμείνε μέσα της.
Ως πότε;

Ξαφνικά ένας άνεμος απελπισίας τυλιγμένος με το μαντήλι του φόβου άγγιξε τα μαλλιά της.

Ήταν ψυχρό το άγγιγμα μα κάπως γνώριμο.

Τα όρια της ανησυχίας της απλώθηκαν ξανά, πέρα από τις ελπίδες που ασφυκτιούσαν από τον κισσό της αμφιβολίας, που την έπνιγε.

Γέμισε το βλέμμα της τύψεις,
τόσο πολλές που το φως 

έμοιαζε να μην χωράει πια μέσα της.

Ως πότε;
Τόλμησε να σκεφτεί ξανά μα κάτι άρπαξε την σκέψη αυτή, σχεδόν στην γέννηση της και με πυρωμένα από τα δάκρυα μάτια φώναζε πια ποτέ.

Ποτέ!

Κι εμείς;

βολεμένοι στην άγνοια μας κοιμόμαστε άλλη μια νύχτα με την σιγουριά μιας ελπίδας.

Πόσο κοστίζει ένα όνειρο;
Πώς να σου δείξω αλήθεια;
Πώς να σε πείσω για ένα αύριο;
Πώς να το κανω μία συνήθεια;

Μες στην απελπισία κρύβεται μια ευχή. 

Μέσα στον φόβο η αγάπη.
Μέσα στην παγωνιά ένα όνειρο, 

και μες στις τύψεις μία αυταπάτη.

Ψάξε και θα τις δεις

Σ.Ε.