Mπορεί και να Xαμογελώ

Written by 2 Comments


Ξέρω…
πέρασαν χρόνια από τότε,
τα παιδικά παπούτσια μου
τα έχασα στο δρόμο,

Μα δεν πειράζει.

Ετσι κι αλλιώς
σπάνια τα φορούσα.

Δεν το θυμάμαι… Ξέχασα
τι με έκανε να νιώθω
σαν τον άνεμο
που παίζει στα μαλλιά σου.

Τόσο απλός
Τόσο ελεύθερος.

Τώρα συνήθως ξαγρυπνώ…

Το ξέρω πως μου λείπει
εκείνη η μικρή φωλιά
που έχτιζα στην καρδιά μου.

Μου λείπει κι η διάφανη
κρυστάλλινη ουσία
που ήταν ντυμένα τα όνειρα
που ξάπλωναν κοντά μου.

Τώρα το νιώθω
Ασφυκτιώ.

Νιώθω σαν να τυλίχτηκε
ο χρόνος στον λαιμό μου.
Ότι σχοινί είχα τέντωσε
Και τώρα πια με σφίγγει.

Μα ακόμα ανασαίνω.

Κάποιες στιγμές
μπορεί και να χαμογελώ …
:-)



 

Tags:

Share:

2 σχόλια

  1. Sotrek12 Ιανουαρίου 2012 στις 4:32 π.μ.

    μου αρέσει πολύ όταν λαχανιάζω στην ανάγνωση: να θέλω να τρέξω στην επόμενη σειρά να δω τη συνέχεια, χωρίς να περιμένω, λαχτάρα ανάγνωση και δημιουργίας εικόνων και συναισθημάτων.
    ε λοιπόν..λαχάνιασα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή