Εκεί που η Aνυπαρξία Γίνεται Συνήθεια
Γύρισα μέσα μου ξανά , βουβός σκονισμένος,
απορημένος.
Ο χρόνος που προσπέρασε κιτρίνισε τα φύλλα της
καρδιάς μου,
κλείνοντας μέσα του την μελαγχολία μιας
πανέμορφης εποχής.
Οι μυρωδιές της δεν ξεχάστηκαν.
Μια παράξενη βροχή ξεσπά στα σωθικά μου
μα δεν την συμμερίζεται ο καιρός.
Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο γνώριμο
τραγούδι της.
Τα πόδια μου θυμούνται το μονοπάτι των ανέμων.
Εκεί η ανυπαρξία γίνεται συνήθεια, κι η ανάγκη
χλευασμός.
Σαν άσωμη σκιά ταξίδεψα στα φώτα της πόλης σου.
Δεν με θυμήθηκες. Ευτυχώς.
Με έφερε πίσω μόνο η συνήθεια,
μα αφού η συνήθεια γίνεται εδώ ανυπαρξία...
Θρήνησα την απώλεια,
ύμνησα την Αγάπη,
δέχτηκα τον ξεριζωμό και αποκοιμήθηκα
Τελειώσαν πια τα θαύματα μα εμένα δεν με νοιάζει.
Έχω ακόμα ένα κοντά μου.
Καληνύχτα
Tags:
Ποιήματα
4 σχόλια
Μου θυμίζει τους ανθρώπους που κλείνονται για λίγο και ονειρεύονται.!!! Εκεί που έχουν απορροφηθεί απο όλο το ταξίδι της φαντασίας, ξαφνικά τους ξυπνάει η καθημερινότητα ενα τηλέφωνο ίσως ενα αμάξι που περνάει.....:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο σου.
ΔιαγραφήΔεν απέχει πολύ απο την πραγματικότητα η εικόνα που ζωγράφισες με λέξεις :-)
Kathos pernaw mesa apo logia toso eskemena
ΑπάντησηΔιαγραφήbriskome prosopo me prosopo
me tin bathia psixi enos anthropou
pou me kani na skeuto pws t'grapse gia mena.
Dimitris
Δημήτρη Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σπάνιο να μπορέσει κάποιος να προσωποποιήσει ένα κείμενο. με τιμά που το πέτυχες σε ένα δικό μου γραπτό.