Τι είναι αυτό 

που υφαίνει τους ανθρώπους 

στις ψυχές μας? 

Χτίζουμε νέες αναμνήσεις , 

αλλάζουμε δέρμα, 

ντυνόμαστε το πιο πλατύ χαμόγελο 

και προχωράμε.

Ή έτσι νομίζουμε. 

Σε χρόνο απρόσμενο, 

η εικόνα τους 

προβάλλεται στον τοίχο 

της ψυχής μας.  

Δεν είναι το σκοτάδι 

ή το φως που παίζει με τον νου μας. 

Δεν είναι οι σκιές, 

είναι οι αλήθειες. 

Αλήθειες που ανασαίνουνε βαθιά  μέσα μας

Φτιάχνουμε μόνοι μας το νήμα. 

Με μάτια ορθάνοιχτα,

σε σκοτεινά δωμάτια, 

νύχτες λευκές .

Μα ποιος υφαίνει το υφαντό?

Ποιος είναι αυτός που υφαίνει τους ανθρώπους στις ψυχές μας?



Ας πιούμε μια φορά

 σε όσους οργώσανε βαθιά την ύπαρξη μας

Σε εκείνα τα χαμόγελα που δεν θα ξαναδούμε.

Στα λόγια τα ψυθιριστά.

Στα δάκρυα που δεν χάσανε το δρόμο τους.

Στα δώρα που δεν φτάσανε πότε. 

Κι αν είναι όλα ένα όνειρο? 

Μες στο λαβύρινθο του νου 

χιλιάδες είναι οι σκέψεις. 

μοιάζουν με σταχια ώριμα, 

σε ένα ξανθό χωράφι. 

Κι αν είναι όλα ένα όνειρο.... 

τι άλλάζει? 

Αν το όνειρο σου είναι γλυκό και ήρεμο,

μίλα σιγά να μην ξυπνήσεις.

Ζήσε αργά,

το όνειρο δεν κρατάει πολύ. 

Αγκάλιασε τους φίλους σου,

αγαπά τους εχθρούς σου.

Μα αν το όνειρο σου είναι εφιάλτης?

Τότε θυμίσου. 

Θυμίσου τις φορές που ξύπνησες 

από έναν πιο παλιά. 

Πείσμωσες καμιά φορά τόσο

που ξανά κοιμήθηκες για να τον αλλάξεις? 

Εγώ το έκανα συχνά μικρός.

Αν πεισμώσεις αρκετά, μπορείς να τον αλλάξεις. 

το όνειρο δεν κρατάει πολύ, ούτε κι ο εφιάλτης! 

Καληνύχτα. 

:-) 

Χθες βράδυ έπαιξα το παιχνίδι του θα ήθελα.

Θα ήθελα.... να ήταν εδώ Οι φίλοι μου 

Θα ήθελα..... να δω Ένα όμορφο χαμόγελο

Θα ήθελα.... να είχα κάνει τούτο ή εκείνο διαφορετικά 

Και ούτω καθεξής 

Είδα λοιπόν πως όσο ζητούσα έμενα άδειος 

σχεδόν διψασμένος, αποκαμωμένος

Είπα κι εγώ να αλλάξω τροπάρι 

Θα ήθελα...... να ευχηθώ μια καλημέρα, 

στον πρώτο άνθρωπο που θα δω αύριο. 

Θα ήθελα.... να αγκαλιάζω πιο πολύ 

αυτούς που με αγαπούν 

Θα ήθελα.... να μοιραστώ την χαρά μου 

με τους φίλους μου 

Τότε γέμισα. 

Γέμισα ελπίδα, προοπτική, αισιοδοξία, 

Αγάπη, διάθεση για αλλαγή... και ένα 

σωρό άλλα όμορφα συναισθήματα. 

Ε λοιπόν σήμερα θα παίξω 

το παιχνίδι του ευχαριστώ 

Μα με χαρτί και με μολύβι αυτή τη φορά 

Γιατί η καρδιά ξεχνάει τις ευλογίες. 

Κι αν το θα ήθελα μου έπαιξε παιχνίδι πονηρό... το ευχαριστώ ξέρω τι θα μου φέρει

Τι λες παίζουμε? 

Μια ανάγκη σκάβει από μέσα μου βαθιά
Αναζητά τα όρια που απλώνω εδώ και χρόνια
Παλεύει να βγει.

Αθόρυβος ο χρόνος  που περνά.
θόρυβο κάνουν τα ρολόγια
που πασχίζουν να τον πιάσουν.

Απόλυτα βουβή η σιωπή.
Μεγάφωνες οι σκέψεις που
γεννιούνται μέσα της

Κι εγώ μικρός προσκυνητής
βρίσκω τα χνάρια από όπου πέρασα
νωπά ακόμα στην καρδιά.
Κι ας πάνε τόσα χρόνια.

Είμαι εδώ ψιθύρισα...

Γέμισα και άδειασα
Ξεχύλλισα και στέρεψα
Αυλάκωσα την ψυχή μου

Είμαι εδώ !!! 

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει 

λέει ένας στίχος που αγαπώ... 

Μα εγώ δεν ξέρω αν ψήλωσα . 

Ξέρω μονάχα πως ψηλαφητά, 

μάζεψα όλα τα λάθη μου. 

Τα έκλεισα σε βιτρίνα.

Καθαρισα το κρύσταλλο 

σφαλισα το πορτάκι. 

Δεν τα Αγγίζω άλλο πια 

Δεν τα μυρίζω  άλλο πια 

Δεν τα ακούω  άλλο πια 

Θέλω μονάχα να τα βλέπω 

Για να μη ξεχαστώ.

Να μην πισωγυρίσω.

Οι μνήμες του χθες κι

 οι προσδοκίες του αύριο
στο σήμερα βουτάνε.
Παλεύουν για το ίδιο κομμάτι ψυχής.

Εκεί που ο χρόνος δημιουργείτε
Το σήμερα προβάλει υπαρκτό.
Ότι άλλο δεν υπάρχει.

Μια ανάσα από ένα όνειρο του ανέμου.
Αυτό είναι η ζωή μας.

Κι όμως αν σήμερα ζήσουμε με αγάπη
Το χθες θα χαϊδεύει την ψυχή μας
το αύριο θα μοιάζει με ελπίδα.
 Χαμογέλα... ζωή είναι Αγάπη