Κι αν η καρδιά έπαψε να χτυπά, 

τουλάχιστον είναι δική σου ακόμη . 

Με την ζωή στα χέρια σου βαδίζεις. 

Κάθε σου βήμα και ένας χτύπος, 

μόνο μην σταματάς να προχωράς. 

Μονάχα αυτό. 

Τα πόδια σου κουράστηκαν 

να δίνουν τον σφυγμό σου, 

Μα είναι ο μόνος τρόπος. 

Αλλιώς βαλτώνεις .

κάποιοι χωρέσαν την ζωή τους 

σε ένα όνειρο. 

Κι όταν ξυπνήσαν. 

Τότε τι ? 

Εσύ απλά περπατά. 

Μονάχα αυτό. 

Η καρδιά θα θυμηθεί. 

Ποτέ? θα πεις. 

Δεν ξέρω 

Ξέρω μονάχα αυτό :

Θα θυμηθείς να ζήσεις.

Μες στο σφυγμό μου πέρασες πια με τα χρόνια. 

Πυρωμένο απομεινάρι μιας  αποκοσμης φυγής .

Πολύ καιρό σωπαίνεις, 

κι εγώ θρηνώ!

Θρηνώ που δεν ελπίζω. 

Μ ακούς? 

Της αρνησιάς ο ποταμός Ξεχύλλισε . 

Σάπισε τις σοδειές των τόσων χρονών. 

Νύχτωσε πάλι

καληνύχτα. 

Αν δεις μέσα  στο βλέμμα μου βαθιά

παράξενα σημάδια θα διακρίνεις. 

Γεννούν την νύχτα τις σκιές,  

στα βλέφαρα χορεύουν σαν τα κλείνω. 

Όχι δεν είναι όνειρα, 

δεν είναι εφιάλτες. 

Είναι άνθρωποι  . 

Άνθρωποι σμιλεμμένοι με φωτιά.

Αν δεις μέσα  στο βλέμμα μου βαθιά

Ανθρώπους και φωτιά θα συναντήσεις.

Λίγες οι σκέψεις που ξαφνιάζουν.

Σε ένα χαρτί τις άπλωσα,
να ωριμάσουν, να μεστώσουν.

Στους ήλιους των ματιών σου αφήνονται,
σαν δώρα από μια καινούργια γη.

Αδούλευτες ακόμα,
σαν ακροβάτες ονειροβατούν !

Ξεπλένονται αδάμαστες στα χείλη, 

μένουν ψίθυροι. 

 Λίγες Οι σκέψεις που ξαφνιάζουν

Ζυμώνονται Βαθιά μες στις ψυχές μας
γίνονται ανθρώπινες φωνές.

Μεγαλειώδες το δώρο της ζωής 

μα ελάχιστος ο χρόνος να το ζήσεις! 

Παλεύουμε για την πρώτη ανάσα και δεν σταματάμε να παλεύουμε, 

όσο ανασαίνουμε! 

Μεγαλώνουμε, 

Κρυβόμαστε, ανεβάζουμε ασπίδες, 

μα μένουμε πάντα ψιλαφιστές. 

Ψιλαφιστές της ίδιας μας της ύπαρξης. 

Λίγο το φως.  

Πως θα ήθελα να είχα λίγο περισσότερο! 

Λιγάκι, τότε στην αρχή, 

τότε που όλα ήταν νέα. 

Μάθαμε με το δέρμα μας

κι οι μνήμες μας γέμισαν γρατζουνιές.

Μάθαμε όμως! 

Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε , αλλάξαμε!

Ο μουστος της ψυχής μας έγινε κρασί!

Μεγαλειώδες το δώρο της ζωής 

μα ελάχιστος ο χρόνος να το ζήσεις!