Αντίο....

Διάλεξε τόσες φορές το ταξίδι
που οτιδήποτε άλλο του φαινόταν πια ξένο.
Οι νύχτες με ξαστεριά ήταν οι αγαπημένες του

Έπαιρνε την πρώτη σκέψη που του ρχοτανε
Και χόρευε στην λεωφόρο των άστρων.

Του άρεσε να παίζει κουκλοθέατρο με τις μνήμες
Μα άλλαζε λίγο τους ρόλους...
έτσι για να έχει ενδιαφέρον το έργο.

Εξάλλου το ήξερε καλά...
οι μνήμες, δεν είναι πραγματικές ,
είναι η αντανάκλαση της αλήθειας.
Γιαυτό μπορούσε να αλλάξει η  μορφή τους .

Αρκούσε απλώς να αλλάξει λίγο
τον τρόπο που κοίταζε.

Να μείνει λίγο παραπάνω σε μια καληνύχτα,
να ακούσει καλύτερα μια πνιγμένη φράση ,
Να κουρνιάσει μέσα σε μια αγκαλιά.

Κι αμέσως....  Η μνήμη άλλαζε μορφή

Θυμόταν πόσο τυχερός ήταν
που είχε ανθρώπους μέσα του.
Ανθρώπους που δεν ξεπλυνε ο χρόνος.

Καμία φορά λυπόταν για όσους έχασε.
Θύμωνε γιατί  είχε μικρά χέρια
για να κρατήσει τόσο μεγάλες καρδιές,
και του έπεσαν.

Μα δεν τις πάτησε.
Απλά, φοβήθηκαν την αγαρμποσύνη του.
Βλέπεις έμαθε ότι οι καρδιές είναι σαν τα πουλιά,
Αν τις τρομάξεις θα πετάξουν.
Κι αυτός δεν ήθελε να στήνει ξοβεργες
για να τις πιάσει!

Γιαυτό συνήθισε να λέει ψυθιριστά
...  Αντίο

Σ. Ε.