Πολύς Kαιρός
Πολύς μου φάνηκε αυτός ο χρόνος …
Και εγώ τεντώθηκα, προσπάθησα,
μα ήμουν λίγος.
Δεν τα κατάφερα να τον γεμίσω.
μα ήμουν λίγος.
Δεν τα κατάφερα να τον γεμίσω.
Πολύς μου φάνηκε αυτός ο χρόνος…
Μες στα ρολόγια μου έτρεχε ακούραστος,
Μα μέσα στην ψυχή μου,
…εκεί σταγόνα δεν κυλούσε.
Μα μέσα στην ψυχή μου,
…εκεί σταγόνα δεν κυλούσε.
Σαν το αιώνιο στίγμα του να χε παγώσει.
Πολλά μου φάνηκαν κείνα τα χρόνια,
Μα λίγοι μήνες ήτανε θαρρώ για τα ρολόγια.
Πολλά μου φάνηκαν κείνα τα χρόνια.
Ξενυχτισμένα άσωμα σαν τους καπνούς
γυρεύανε σκιές για να κρυφτούν.
γυρεύανε σκιές για να κρυφτούν.
Την νύχτα τον καπνό δεν βλέπεις,
μονάχα τον μυρίζεις
κι αυτό αν είσαι κοντά καρδιά μου.
μονάχα τον μυρίζεις
κι αυτό αν είσαι κοντά καρδιά μου.
Ίσως γι αυτό να αγάπησα την νύχτα,
ίσως γι αυτό κρυβόμουν την αυγή.
ίσως γι αυτό κρυβόμουν την αυγή.
Πολύς μου φάνηκε αυτός ο χρόνος.
Μα δεν με πείραξε.
Τι δώρα μου φερε κι αυτός
το αύριο θα το πει…
Το αύριο μόνο ξέρει…
Τι δώρα μου φερε κι αυτός
το αύριο θα το πει…
Το αύριο μόνο ξέρει…
Tags:
Ποιήματα
0 σχόλια