Λίγο πριν Δύσει, Λίγο πριν το Φώς Χαθεί,
Φορούσε μέσα
του κείνο το βλέμμα που του χάρισαν,
Λίγο πριν
δύσει, Λίγο πριν το φώς χαθεί,
Μα δεν το
χόρτασε.
Βλέπεις το
βλέμμα ξεθωριάζει αν δεν το ντύσεις,
Με δύο ανάσες
και με λίγη νοσταλγία,
Πριν το τοπίο
της ομίχλης συναντήσει,
Και το ξοδέψεις
μέσα στην αμφιβολία.
Κι εκείνο
έσβησε στο ξόδεμα.
Έτσι ξεμείναν
δύο σκέψεις μέσα του,
Δυο σκέψεις που
τις κράτησε σφιχτά,
σαν φυλαχτό.
Βλέπεις οι
λέξεις ξεθωριάζουν όταν χάσουν,
Αυτή την φλόγα
που χαρίζει μια ευχή
Και μες στις
μνήμες κρύβονται
κι ας μην τους
μοιάζουν,
Χωρίς πυξίδα
και οδηγό ως την αυγή.
Κι αυτός
ζητούσε ουρανό.
Κλείνει τα
μάτια
και βουτάει
στην ψυχή του,
Χωρίς κουράγιο
μα με τόση νοσταλγία.
Θέλει να βρει
αυτό που ξέμεινε μαζί του
Και τον
ζεσταίνει όταν έρχονται τα κρύα.
Tags:
Ποιήματα
0 σχόλια