Αφιερωμένο στην Μητέρα μου

Written by 2 Comments




Ξενυχτισμένη κι άσωμη
Σκιά θανάτου η πόλη.
Πόλη που σιγοσκέπασες
Χιλιάδες πικρανάσες.

Ανώνυμες βουβές κραυγές
Με τις ψυχές στις στάχτες.

Πέρασαν χρόνια!!!
Πώς να χωρέσουν σε δυο φράσεις;
Πώς να χωρέσουν σε μια ευχή;
Κι όταν σε βρίσκει ο θάνατος
Τι να του ευχηθείς ;

Τα λόγια ξεβγαλμένα απ την αλμύρα,
Αυτή που έσκασε τα χείλη μου.

Οι μνήμες ξεχασμένες
στα κατάβαθα του νου
πώς να τις φτάσεις ;
κι αν τις προφτάσεις ,
θα το αντέξεις να τις δεις ;

θα το θυμάμαι αυτό το βλέμμα.
Αυτό χάραξε στην ψυχή.
Θα το θυμάμαι ως την μέρα ,
Που θα ανταμώσουμε μαζί !!!

Tags:

Share:

2 σχόλια

  1. Ανώνυμος4 Ιανουαρίου 2012 στις 12:58 π.μ.

    Ρένα

    Καλημέρα απο Κύπρο.
    Υπέροχο ποιήμα…….Αφιερωμένο και στη δική μου μητέρα που έφυγε πολύ νωρίς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Simos Evdaimon4 Ιανουαρίου 2012 στις 12:59 π.μ.

    Σε ευχαριστώ πολύ Ρένα.

    Keep smiling :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή