Fata Morgana

Μες στο σφυγμό μου πέρασαν πια με τα χρόνια. Πυρωμένα απομεινάρια μιας αποκοσμης φυγής. Στίχοι που αγκαλιάζουν την σιωπή στον μεγάφωνο κόσμο μας. Καλή ανάγνωση.

Σελίδες

  • Αρχική σελίδα
  • Σχετικά
  • Aλλες Iστοσελίδες μας

Δεν την ζητάς μα είναι εκεί,
μονάχη , παγωμένη
και μες στα μάτια σε κοιτά,
μια φωτιά πιωμένη.

Σαν σε αγγίζει ξεψυχά
η ανάσα και σωπαίνει,
σου κλέβει μνήμες, μυστικά
και στην ψυχή σου μπαίνει.




11 χρόνια μέσα μου,
μεγάλωσαν μαζί μου,
βάλθηκαν να κουρνιάζουν
Στο κορμί μου.

Σε κουρασμένες θάλασσες,
σε κάστρα ξεχασμένα,
σε μια αρχαία γειτονιά
και σε δωμάτια ξένα,

περπάτησα και ξόδεψα
όσα είχα φυλαγμένα,
κι όσα μου δόθηκαν μαζί,
μαζί και άλλο ένα.

11 χρόνια ξέμειναν
κι ήρθα να τα μυρίσω,
να τα ξυπνήσω να τα δω
και να τα συγυρίσω.

Βάζω κοντά μου τις ευχές,
τις προσευχές θυμάμαι,
κι εκείνες τις νεροποντές
που μέσα μου ξεσπάνε.

παίρνω και τα όνειρα του χθες
που ξέμειναν … θυσία
και μέσα από τα χείλη μου
υψώνω ικεσία.

11 χρόνια γύρισαν
μαζί μου κουρασμένα,
κι αν δεν συνήθισαν εδώ,
συνήθισαν εμένα.


Έμεινα μόνο μια σκιά,
δίχως κορμί , που περπατά
μέσα στο άυλο μου σώμα,
που το τυλίγουνε τα χρόνια.

Δίχως φωνή, δίχως ματιά,
ξενυχτισμένος μια βραδιά,
πήρα μια ανάσα στα κλεφτά
και ένα ψίθυρο αγκαλιά.

Άκουσα τις πνιχτές κραυγές,
να κυνηγάνε τις ψυχές,
να τους κρατήσουν συντροφιά,
μες σε δωμάτια δανεικά.

Δίχως καμιά παρηγοριά!

Ήταν τα πόδια μου βαριά,
κι ήταν τα μάτια μου θολά,
κι είχε ανηφόρα.

Και στάθηκα σε μια σκιά,
δίχως πνοή μα με καρδιά,
και δίχως δώρα.

Ξενυχτισμένη προσευχή,
μέσα στα χείλη μου εκεί.

Μα δεν κατάφερε να βγεί!







Ήταν η κόρη της αυγής
που ντύνονταν με στάλες,
κι όλο σιγοτραγούδαγε
και χόρευε στις σκάλες.

Χάιδευε τα πορτόφυλλα
και μίλαγε στα χρόνια,
που μέσα της ταξίδευαν
σε δυο παλιά βαγόνια.

Και πύρωνε στα στήθη μου
η ίδια εκείνη φλόγα,
που έκαιγε μες στο βλέμμα της
και που με καίει ακόμα.

Κι όταν τα χείλη ψέλλισαν
δυο λυτρωμένα λόγια,
σαν όνειρο μου φάνηκαν
κάποιου τρελού χειμώνα.

Τρίζαν οι πόρτες που άνοιγαν
Μέσα στην κάμαρα μου,
εκεί που πρωτοανάσαναν
όλα τα όνειρα μου.

Κι ήρθαν κι οι στάλες της βροχής
τραγούδησαν κοντά μου,
εκείνο το νανούρισμα
που μου μαθε η καρδιά μου.

 

 
Μύρισε μέσα μου η βροχή
που ξέπλυνε τα χρόνια.
Ξεχείλισαν σαν χείμαρρος.

Μοναχική φιγούρα η σκέψη μου,
Σκιά που κρύβεται για λίγη σιγουριά,
Στα πιο στενά σοκάκια
Και στης ψυχής τα λασπωμένα υπόγεια.

Με μια ανήμπορη φωνή υψώνω ικεσία
Και με τα χείλη μια ευχή ψελλίζω.
Ξενυχτισμένη προσευχή στα όρια μου απλώνω
Και περιμένω…

Σε περιμένω!!!




Σ είδα μια μέρα με τον άνεμο να παίζεις,
να του χαρίζεις το άρωμα απ τα μαλλιά σου,
να πεταρίζει η ανάσα μες στα στήθη σου,
και μέσα στ όνειρο να κλείνεις την ματιά σου!

Θυμάμαι που ξεπόρτιζε η νύχτα την aυγή
και μέσα σου κρυβότανε τ αστέρι μην την έβρει.
Κουλουριαζόταν κι άφηνε μια ανάσα να σταθεί,
για λίγο πριν να αναστηθούν στα χείλη σου αγγέλοι

Θυμάσαι τότε που η καρδιά χτυπούσε δυνατά
μέσα σε κάθε κοίταγμα, σε κάθε άγγιγμα σου.
Τότε που ξενυχτούσαμε μαζί σε μια αγκαλιά
και εγώ σου έχτιζα φωλιές να κρύβεις τα όνειρα σου.

Κι όμως από τα όνειρα δεν έφυγες ποτέ,
Περάσαν χρόνια κι ο καιρός δεν σου χαλάει χατίρι.
Στο πατητήρι τ ουρανού χορέψαν οι ευχές,
Και μεθυσμένες στάθηκαν σε τούτο το ποτήρι

Πάρε λοιπόν τις δυο ευχές κι ας είναι μεθυσμένες,
ντύσε τις με τα χρώματα που παίζουν στα μαλλιά σου.
Δως τους την γεύση απ το φιλί,δως τους και δυο ζωές…
Κι άστες να σου κεντήσουνε δυο λέξεις στην καρδιά σου.

Σ ΑΓΑΠΩ



Μια μυρωδιά καμένου και λίγη στάχτη.

Αυτό απέμεινε από τούτη την χρονιά.

Μια μυρωδιά καμένου και λίγη στάχτη.

Χέρια ματωμένα…
σφιχτά δεμένα σε μια προσευχή.

Μάτια σφραγισμένα
Και χείλη που ξεράθηκαν.

 
Ξέμειναν μέσα μου κραυγές ,
Βουβές ,
ανήμπορες.

Χαράζουν το λαιμό μου,
Με γδέρνουν.

Μα πιο βαθιά οργώνουν την ψυχή μου.
Αφήνουν πίσω αυλακιές.

Χάραξε ;

Δεν το είδα.

Τα μάτια μου κλεισμένες φυλακές,
Αργοσαλεύουν,
μα δεν ψάχνουν πια ευχές,

Αυτές Ξοδεύτηκαν.

Κι οι άλλες, εκείνες οι ευχές
οι πιο μεγάλες,
γίναν λεπίδες διάφανες,
Τις κουβαλάω μαζί μου,

Ξέμειναν καρφωμένες στο κορμί μου!!!



Να ήταν ώρες ;
Να ήταν μέρες ;

Δεν μπορώ να θυμηθώ !

Τόσο πυκνές ήταν οι σκέψεις.
Με έπνιξαν,
μου κόψαν την ανάσα.

Ποιος θάνατος θυμήθηκε
Να παίξει την ψυχή μου
Σε δανεικό μονόδρομο,
Σε χείλη πικραμένα ;

Περάσαν μέρες ;
Να ταν βδομάδες ;

Δεν κατάλαβα.

Βαθύ πηγάδι
και τα πόδια το κατέβηκαν.
Δεν το περίμενα
μα βρέθηκα στον πάτο.

Το πήρα απόφαση πια.

Θα ναι βδομάδες ;
Θα ναι μήνες ;

Δεν το ξέρω.

Ξέρω μονάχα πως
πιο κάτω αφού δεν πάει ,
πρέπει να ξαναζήσω ,
πρέπει να πάω μπροστά .

Μα πιο καλά
Και πιο σωστά !

Γιατί το αύριο φωτίζεται
Απ το σήμερα,
Και κάθε τέλος μια αρχή
Πάντα σημαίνει.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα

ABOUT AUTHOR

Συμεών Ευδαίμων. Από το Blogger.

Καλώς Ήλθατε

Ότι γεννήθηκε και ότι αναπνέει εδώ .... το οφείλω σε όλους τους φίλους μου.. και τους ευχαριστώ για αυτό.
Και μην ξεχνάτε καθώς θα διαβάζετε … ότι “είναι εύκολο να ζεις με τα μάτια κλειστά παρερμηνεύοντας ότι βλέπεις” (Τζον Λένον)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

  • ►  2020 (6)
    • ►  Οκτωβρίου (1)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (1)
  • ►  2017 (1)
    • ►  Απριλίου (1)
  • ►  2016 (32)
    • ►  Οκτωβρίου (4)
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
    • ►  Ιουλίου (2)
    • ►  Ιουνίου (4)
    • ►  Μαΐου (3)
    • ►  Απριλίου (3)
    • ►  Μαρτίου (5)
    • ►  Φεβρουαρίου (10)
  • ►  2013 (1)
    • ►  Ιανουαρίου (1)
  • ►  2012 (5)
    • ►  Οκτωβρίου (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
    • ►  Μαρτίου (1)
    • ►  Φεβρουαρίου (2)
  • ►  2011 (7)
    • ►  Νοεμβρίου (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
    • ►  Ιουνίου (1)
    • ►  Μαΐου (2)
    • ►  Απριλίου (1)
    • ►  Ιανουαρίου (1)
  • ►  2010 (6)
    • ►  Νοεμβρίου (1)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Μαρτίου (4)
  • ▼  2009 (37)
    • ▼  Δεκεμβρίου (1)
      • Η Φωτιά
    • ►  Οκτωβρίου (5)
      • 11 Χρόνια !!!
      • Έμεινα Μόνο μια Σκιά
      • Η Κόρη της Αυγής
      • Σε Περιμένω!!!
      • Σ Αγαπώ
    • ►  Αυγούστου (4)
      • Μυρωδιά Καμένου
      • Kραυγές
      • Σκέψεις Πυκνές
    • ►  Ιουλίου (6)
    • ►  Ιουνίου (2)
    • ►  Μαΐου (3)
    • ►  Μαρτίου (16)

Popular Posts

  • Κλικ
    Κλικ
    Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς. Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δά...
  • Εμμονή !!!
    Εμμονή !!!
    Ήταν ένα κρύο απόγευμα. Τυλίχτηκε με ασπρόμαυρες εικόνες  μπαλώματα και δανεικές ελπίδες,  μα κρύωνε ακόμη.    Δεν του είχαν ...
  • Ψηλαφιστά , Ψιθυριστά ...
    Ψηλαφιστά , Ψιθυριστά ...
    Σε ένα κόσμο γυμνvωμένο από αισθήματα παλεύει με ότι εχει μείνει απ τις αισθήσεις. Ψηλαφιστά, ψιθυριστά, έτσι ονειρεύεται, έτσι...
  • Μη Με Λησμόνει !!!
    Μη Με Λησμόνει !!!
    Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα Κινούνται αθόρυβα ανάμεσ...

Followers

Αγαπημένοι Σταθμοί

  • Martha's Deco
    Πέτρινο στην εξοχή - Κεραμίδι διαστάσεις 24X14,5
    Πριν από 7 χρόνια
  • Simons Art Photo
    Reaching Critical Mass -
    Πριν από 9 χρόνια
  • οδοιπορικά
    εκτός τόπου & χρόνου - *..τα λουλούδια της νυστάζουν* μωβ άνθη, σπανιότερα λευκά καρδιοειδή φύλλα ανθίζεις την Άνοιξη άλλοτε Φθινόπωρο πλάι στη θάλασσα είτε στην αγκαλία των β...
    Πριν από 10 χρόνια

FOLLOW US @ INSTAGRAM

About Me

Popular Posts

  • Προσμένοντας
      Στο πυρωμένο βλέμμα της  την νύχτα  δεν χωράνε αναμνήσεις.  Ένας μικρός θεός θεριεύει μέσα της, Απρόσιτος, Απρόσκλητος, Απρόβλεπτος! Παίρν...
  • Εμμονή !!!
    Ήταν ένα κρύο απόγευμα. Τυλίχτηκε με ασπρόμαυρες εικόνες  μπαλώματα και δανεικές ελπίδες,  μα κρύωνε ακόμη.    Δεν του είχαν ...
  • Ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι
    Σαν σκέψη έρχεσαι, πάντα απρόσκλητη . Πέρνω μια χούφτα χώμα και νερό, τρίβω τα χέρια μου, ξορκίζω τον χειμώνα, και περιμένω...
  • Ψάξε
    Λίγες στιγμές αιωνιότητας,   και δύο δάκρυα μετά σφράγισαν τα χείλη.  Το δωμάτιο μίκρυνε έγινε φυλακή, κ ένας άηχος λυγμός έκατσε στο λαιμό...
  • Θυμήσου !!!
    ( Εμπνευσμενο από μια φράση. ) Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας , καίνε τα μάτια  και υφαίνουν τον ιστό ...
  • Κλικ
    Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς. Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δά...
  • Για την Πράγα
    Δεν θα μπορούσα απλά να βρεθώ εκεί και να μην γράψω κάτι για αυτή την μαγική πόλη…. Σκέψεις λεπτές, σαν την ομίχλη, διά...
  • Αγωνίες
    Στους δρόμους σις πλατείες στα σοκάκια Σέρνονται οι αγωνίες και πονούν Τους λείπει το ταξίδι που γυρεύουν Τους λείπει η ...
  • Ενός Λεπτού Φυγή
    Ενός λεπτού φυγή, για τόσο λίγο,  ίσα να ξεκουράσω τα βλέφαρα μου. Κλείνω τα μάτια,  θέλω απλά να ξαποστάσω.  Το φως με δια...
  • Μη Με Λησμόνει !!!
    Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα Κινούνται αθόρυβα ανάμεσ...

Advertisement

Copyright © 2016 Fata Morgana. Created by OddThemes