11 χρόνια μέσα μου,
μεγάλωσαν μαζί μου,
βάλθηκαν να κουρνιάζουν
Στο κορμί μου.
Σε κουρασμένες θάλασσες,
σε κάστρα ξεχασμένα,
σε μια αρχαία γειτονιά
και σε δωμάτια ξένα,
περπάτησα και ξόδεψα
όσα είχα φυλαγμένα,
κι όσα μου δόθηκαν μαζί,
μαζί και άλλο ένα.
11 χρόνια ξέμειναν
κι ήρθα να τα μυρίσω,
να τα ξυπνήσω να τα δω
και να τα συγυρίσω.
Βάζω κοντά μου τις ευχές,
τις προσευχές θυμάμαι,
κι εκείνες τις νεροποντές
που μέσα μου ξεσπάνε.
παίρνω και τα όνειρα του χθες
που ξέμειναν … θυσία
και μέσα από τα χείλη μου
υψώνω ικεσία.
11 χρόνια γύρισαν
μαζί μου κουρασμένα,
κι αν δεν συνήθισαν εδώ,
συνήθισαν εμένα.
Έμεινα μόνο μια σκιά,
δίχως κορμί , που περπατά
μέσα στο άυλο μου σώμα,
που το τυλίγουνε τα χρόνια.
Δίχως φωνή, δίχως ματιά,
ξενυχτισμένος μια βραδιά,
πήρα μια ανάσα στα κλεφτά
και ένα ψίθυρο αγκαλιά.
Άκουσα τις πνιχτές κραυγές,
να κυνηγάνε τις ψυχές,
να τους κρατήσουν συντροφιά,
μες σε δωμάτια δανεικά.
Δίχως καμιά παρηγοριά!
Ήταν τα πόδια μου βαριά,
κι ήταν τα μάτια μου θολά,
κι είχε ανηφόρα.
Και στάθηκα σε μια σκιά,
δίχως πνοή μα με καρδιά,
και δίχως δώρα.
Ξενυχτισμένη προσευχή,
μέσα στα χείλη μου εκεί.
Μα δεν κατάφερε να βγεί!
που ντύνονταν με στάλες,
κι όλο σιγοτραγούδαγε
και χόρευε στις σκάλες.
Χάιδευε τα πορτόφυλλα
και μίλαγε στα χρόνια,
που μέσα της ταξίδευαν
σε δυο παλιά βαγόνια.
Και πύρωνε στα στήθη μου
η ίδια εκείνη φλόγα,
που έκαιγε μες στο βλέμμα της
και που με καίει ακόμα.
Κι όταν τα χείλη ψέλλισαν
δυο λυτρωμένα λόγια,
σαν όνειρο μου φάνηκαν
κάποιου τρελού χειμώνα.
Τρίζαν οι πόρτες που άνοιγαν
Μέσα στην κάμαρα μου,
εκεί που πρωτοανάσαναν
όλα τα όνειρα μου.
Κι ήρθαν κι οι στάλες της βροχής
τραγούδησαν κοντά μου,
εκείνο το νανούρισμα
που μου μαθε η καρδιά μου.
Μύρισε μέσα μου
η βροχή
που ξέπλυνε τα
χρόνια.
Ξεχείλισαν σαν
χείμαρρος.
Μοναχική
φιγούρα η σκέψη μου,
Σκιά που
κρύβεται για λίγη σιγουριά,
Στα πιο στενά
σοκάκια
Και στης ψυχής
τα λασπωμένα υπόγεια.
Με μια ανήμπορη
φωνή υψώνω ικεσία
Και με τα χείλη
μια ευχή ψελλίζω.
Ξενυχτισμένη
προσευχή στα όρια μου απλώνω
Και περιμένω…
Σε περιμένω!!!
Σ είδα μια μέρα με τον άνεμο να παίζεις,
να του χαρίζεις το άρωμα απ τα μαλλιά σου,
να πεταρίζει η ανάσα μες στα στήθη σου,
και μέσα στ όνειρο να κλείνεις την ματιά σου!
Θυμάμαι που ξεπόρτιζε η νύχτα την aυγή
και μέσα σου κρυβότανε τ αστέρι μην την έβρει.
Κουλουριαζόταν κι άφηνε μια ανάσα να σταθεί,
για λίγο πριν να αναστηθούν στα χείλη σου αγγέλοι
Θυμάσαι τότε που η καρδιά χτυπούσε δυνατά
μέσα σε κάθε κοίταγμα, σε κάθε άγγιγμα σου.
Τότε που ξενυχτούσαμε μαζί σε μια αγκαλιά
και εγώ σου έχτιζα φωλιές να κρύβεις τα όνειρα σου.
Κι όμως από τα όνειρα δεν έφυγες ποτέ,
Περάσαν χρόνια κι ο καιρός δεν σου χαλάει χατίρι.
Στο πατητήρι τ ουρανού χορέψαν οι ευχές,
Και μεθυσμένες στάθηκαν σε τούτο το ποτήρι
Πάρε λοιπόν τις δυο ευχές κι ας είναι μεθυσμένες,
ντύσε τις με τα χρώματα που παίζουν στα μαλλιά σου.
Δως τους την γεύση απ το φιλί,δως τους και δυο ζωές…
Κι άστες να σου κεντήσουνε δυο λέξεις στην καρδιά σου.
Σ ΑΓΑΠΩ
Βουβές ,
ανήμπορες.
Χαράζουν το λαιμό μου,
Με γδέρνουν.
Μα πιο βαθιά οργώνουν την ψυχή μου.
Αφήνουν πίσω αυλακιές.
Χάραξε ;
Δεν το είδα.
Τα μάτια μου κλεισμένες φυλακές,
Αργοσαλεύουν,
μα δεν ψάχνουν πια ευχές,
Αυτές Ξοδεύτηκαν.
Κι οι άλλες, εκείνες οι ευχές
οι πιο μεγάλες,
γίναν λεπίδες διάφανες,
Τις κουβαλάω μαζί μου,
Ξέμειναν καρφωμένες στο κορμί μου!!!
Να ήταν ώρες ;
Να ήταν μέρες ;
Δεν μπορώ να
θυμηθώ !
Τόσο πυκνές
ήταν οι σκέψεις.
Με έπνιξαν,
μου κόψαν την
ανάσα.
Ποιος θάνατος
θυμήθηκε
Να παίξει την
ψυχή μου
Σε δανεικό
μονόδρομο,
Σε χείλη
πικραμένα ;
Περάσαν μέρες ;
Να ταν βδομάδες
;
Δεν κατάλαβα.
Βαθύ πηγάδι
και τα πόδια το
κατέβηκαν.
Δεν το περίμενα
μα βρέθηκα στον
πάτο.
Το πήρα απόφαση
πια.
Θα ναι βδομάδες
;
Θα ναι μήνες ;
Δεν το ξέρω.
Ξέρω μονάχα πως
πιο κάτω αφού
δεν πάει ,
πρέπει να
ξαναζήσω ,
πρέπει να πάω
μπροστά .
Μα πιο καλά
Και πιο σωστά !
Γιατί το αύριο
φωτίζεται
Απ το σήμερα,
Και κάθε τέλος
μια αρχή
Πάντα σημαίνει.
ABOUT AUTHOR
Συμεών Ευδαίμων. Από το Blogger.
Καλώς Ήλθατε
Ότι γεννήθηκε και ότι αναπνέει εδώ .... το οφείλω σε όλους τους φίλους μου.. και τους ευχαριστώ για αυτό.
Και μην ξεχνάτε καθώς θα διαβάζετε … ότι “είναι εύκολο να ζεις με τα μάτια κλειστά παρερμηνεύοντας ότι βλέπεις” (Τζον Λένον)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2016
(32)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (10)
-
►
2013
(1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2012
(5)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
-
►
2011
(7)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
▼
2009
(37)
- ▼ Δεκεμβρίου (1)
Popular Posts
-
Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς. Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δά...
-
Ήταν ένα κρύο απόγευμα. Τυλίχτηκε με ασπρόμαυρες εικόνες μπαλώματα και δανεικές ελπίδες, μα κρύωνε ακόμη. Δεν του είχαν ...
-
Σε ένα κόσμο γυμνvωμένο από αισθήματα παλεύει με ότι εχει μείνει απ τις αισθήσεις. Ψηλαφιστά, ψιθυριστά, έτσι ονειρεύεται, έτσι...
-
Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα Κινούνται αθόρυβα ανάμεσ...
Followers
Αγαπημένοι Σταθμοί
-
-
-
εκτός τόπου & χρόνου - *..τα λουλούδια της νυστάζουν* μωβ άνθη, σπανιότερα λευκά καρδιοειδή φύλλα ανθίζεις την Άνοιξη άλλοτε Φθινόπωρο πλάι στη θάλασσα είτε στην αγκαλία των β...Πριν από 10 χρόνια







