Για την Ζωγραφική
Tην αγαπώ αυτή την τέχνη…
Ζηλεύω πως την γέννηση το άσπρο δεν φοβάται…
θε να μικρύνει ναι, να αλλάξει ναι,
να στριμωχτεί μέσα στο γκρίζο και στο μαύρο…
Θα το παιδέψουν οι άγαρμπες
των μολυβιών οι μύτες
μα αυτό εκεί αγέρωχο το μέλλον του κοιτάζει.
Φωνάζει μέσα τις σκιές και τις εδασκαλευει…
Τις νανουρίζει τους γελά και ακόμα τις χαϊδεύει.
μα αυτό εκεί αγέρωχο το μέλλον του κοιτάζει.
Φωνάζει μέσα τις σκιές και τις εδασκαλευει…
Τις νανουρίζει τους γελά και ακόμα τις χαϊδεύει.
Δεν τις φοβάται μα ούτε τις
τρομάζει…
γιατί τότε κι αυτές στον τρόμο τους
βαρύγδουπες θα πέσουν …
αχώνευτες θα μοιάζουν, θα πονέσουν.
γιατί τότε κι αυτές στον τρόμο τους
βαρύγδουπες θα πέσουν …
αχώνευτες θα μοιάζουν, θα πονέσουν.
Μόνο το μαύρο έμοιαζε να μην
το πλησιάζει.
Αυτό θυμίζει το κενό και ξέρει και κουρνιάζει.
Δεν θέλει φίλους μα οι σκιές σπανίως το ξεχνάνε,
Μοιάζουν να το χρειάζονται μοιάζουν να το ζητάνε.
Αυτό θυμίζει το κενό και ξέρει και κουρνιάζει.
Δεν θέλει φίλους μα οι σκιές σπανίως το ξεχνάνε,
Μοιάζουν να το χρειάζονται μοιάζουν να το ζητάνε.
Θαρρώ συμμάχους έχουνε
στο πλάι τους χειμώνες
που τις στολίζουν για να βρουν
του ονείρου τους κοιτώνες.
στο πλάι τους χειμώνες
που τις στολίζουν για να βρουν
του ονείρου τους κοιτώνες.
Την αγαπώ αυτή την τέχνη …
ζηλεύω την γαλήνη της …
Μα νιώθω την καρδιά της.
ζηλεύω την γαλήνη της …
Μα νιώθω την καρδιά της.
Tags:
Ποιήματα
0 σχόλια