Κρυβόσουν στην Απόσταση
Το ξέρω πως με κοίταγες
Με μάτια δακρυσμένα,
Όταν πρωτοξεκίναγες
για άγνωστες πατρίδες.
Πέρασαν μήνες χάθηκες
κ εγώ μες στην σκιά σου,
ανώριμος κ άβγαλτος
τον μύθο κυνηγούσα.
Θυμόμουν πως το βλέμμα σου
ελπίδα αναζητούσε
μα ξέχασα πως μόνο εκεί
για μια στιγμή το είδα.
Κι μες στις νύχτες μόνος μου
σκυφτός παραπατούσα,
στα όνειρα που σου στελνα
σαν να ταν πελατεία.
Κι εσύ θυμάμαι ξέχναγες
το χέρι να σηκώσεις,
κρυβόσουν στην απόσταση
χωρίς δικαιολογία.
Tags:
Ποιήματα
0 σχόλια