Αγάπη
Στον δρόμο τον
πολύβουο
τον πιο
περπατημένο,
ένα σποράκι
έπεσε
μες στο
πλακοστρωμένο.
Τα άλλα
λουλούδια έριξαν
λίγα απ τα
πέταλα τους,
γιατί αυτά έτσι
πενθούν,
ανοίγουν την
καρδιά τους.
Μα αυτό σαν να
μην τα βλεπε
στριμώχτηκε
στις πέτρες
και πάλεψε για
να σταθεί
μέσα σε μια
σχισμή.
Χιλιάδες πόδια
περπατούν
μες στο
πλακοστρωμένο,
κάρα, μουλάρια
κι άλογα …
κι εκείνο το
καημένο,
σκέφτεται πως
αν τεντωθει
θα ειναι και
χαμενο.
Κάποιος μέσα
στο πέρασμα
θα το
τσαλαπατήσει,
τι φταίνε οι
άλλοι που αυτό
εκεί βρήκε ν
ανθίσει.
Κι όλο
στριφομαζεύονταν
κι όλο το
προσπαθούσε…
Να μείνει μέσα
στην σχισμή
και ας μην το
χωρούσε.
Καλύτερα οι
ανάσες του
να ήταν
στριμωγμένες…
παρά να ήταν
άπλετες
και
λιγοζωισμένες.
Κάθε πρωί το
ξύπναγε
η φίλη του η
πάχνη,
που δεν το
καταφρόνησε
ούτε για μια
στιγμή.
Το βράδυ ο
άνεμος γλυκός
το
σιγονανουρίζει,
ως το επόμενο
πρωί
που ο ήλιος το
στολίζει.
Όταν πια δεν το
χώραγε
η τόση δα
σχισμή του,
βάλθηκε να
μοιρολογά
ως την
καινούρια αυγή.
Έτσι κρυφά το
έφτασε
του φεγγαριού η
ανάσα
και του γνέψε
πως ήθελε
λιγάκι να του
πει.
Πάρε την πάχνη
το πρωί
και ντύσου και
στολίσου…
Πιασε του Ήλιου
την χρυσή
μονάκριβη
αχτίδα
και φόρεσε τα
χρώματα
που εκείνη θα
σου πει.
Ολόρθο στάσου
κι άφησε
τ άρωμα να σε
λούσει…
αυτό που
σφιχτοκράταγες
κλεισμένο στην
ψυχή.
Μείνε έτσι
ανάλαφρο στητό
πολύχρωμο
ανθισμένο…
Καλύτερα
χαρούμενο
παρά
μυριοκλαμένο.
Έτσι ακριβώς
και έκανε
και βγήκε
στολισμένο,
να συναντήσει
το αύριο
χωρίς αναβολή.
Ξάφνου οι γύρω το
κοιτούν
με θαυμασμό, με
ζάλη,
κοίτα μέρος που
φύτρωσε
μια τέτοια
ομορφιά.
Κι ο δρόμος ο
πολύβουος
ο πιο
περπατημένος,
έμεινε λίγο
ακίνητος
σαν
εκστασιασμένος.
Πως λέγεσαι, το
ρώταγαν,
που βρήκες τ
άρωμα σου
και που
χρυσοστολίστηκες
τόσο πολύ σεμνά
Αγάπη φώναξε
αυτό…
αγάπη ειν τ
όνομα μου
και μέσα απ την
φιλία σας
γεμίζω τ άρωμα
μου.
H καλοσύνη με
έντυσε
κι η ελπίδα με
κρατούσε
και κάθε νύχτα
η στοργή
μου
σιγοτραγουδούσε…
Και τώρα αν
φαίνεται καλό
στα μάτια τα
δικά σας,
αφήστε με να
αναπτυχθώ
να αγγίξω την
καρδιά σας.
Έτσι λοιπόν και
έγινε γι αυτό κ η αγάπη
Με την φιλία
χαίρεται,
με την στοργή
αγκαλιάζει,
με την
φροντίδα ξαγρυπνά,
και μες στο
δάκρυ στάζει.
Tags:
Ποιήματα
3 σχόλια
Αι σημενη αγαπη, και το χρησημοποιησα σαν ονομα χρηστη πριν διαβασω αυτο το εξερετικο ποιημα!Δεν ξερω απο ποιηση, αλλα μπορω να διακρινω οτι με αγκιξε αυτο που διαβασα!Ηταν πολυ ομορφο! Αγαπη, διαπνεη τα παντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να σου πω ένα μυστικό … μεταξύ μας ;) και εγώ δεν ξέρω απο ποίηση
Να ρωτήσω και κάτι ?
Αλήθεια … σε ποιά γλώσσα το Αi σημαίνει αγάπη ?
Στην ιαπωνική!Ειναι ένα απο τα ρήματα που την υποδηλώνει!Αν θές να πείς σε κάπιον «σαγαπώ» λες:»αι σιτερου»!Επησεις, γνωρίζει δεν γνωρίζει κανείς απο ποίησή δεν εχεί καν σημασία!Αν κάπιος μπορεί να εκφραστέι με ωραίες λέξεις είναι ώμορφο πράγμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή