Fata Morgana

Μες στο σφυγμό μου πέρασαν πια με τα χρόνια. Πυρωμένα απομεινάρια μιας αποκοσμης φυγής. Στίχοι που αγκαλιάζουν την σιωπή στον μεγάφωνο κόσμο μας. Καλή ανάγνωση.

Σελίδες

  • Αρχική σελίδα
  • Σχετικά
  • Aλλες Iστοσελίδες μας

Σε ένα κόσμο γυμνvωμένο από αισθήματα
παλεύει με ότι εχει μείνει απ τις αισθήσεις.

Ψηλαφιστά, ψιθυριστά,
έτσι ονειρεύεται, έτσι θυμάται.

Σηκώνει το πόδι που βουλιάζει
στην απογοήτευση
των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων
και τινάζει από πάνω του
την λύπη των χαμένων ονείρων.

Καθαρίζει το βλέμμα του 
από τις φολιδες του χρόνου
και ανασηκώνει τον γιακά του. 

Κάνει κρύο έξω.

Η παγωνιά της λησμονιάς είπε
και σχημάτισε στα χείλη του 
ένα βιαστικό χαμόγελο.

Το ήξερε καλά. 
Όσο πιο πολύ ξεχνούσε,
τόσο πιο πολύ θα κρύωνε .
Κι ήταν ψιλό αυτό το κρύο. 
Τρυπούσε τα κόκκαλα.

Ο μόνος τρόπος για να ζεσταθεί 
ήταν να σκάψει.
Να σκάψει μέσα του βαθιά.
Να μάθει την αλήθεια.

Ποιος ήτανε,
Ποιος έγινε
και ποιος ήθελε να είναι.

Κι ύστερα το πιο δύσκολο,

να μάθει το γιατί !

Σ. Ε.




Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα

Κινούνται αθόρυβα ανάμεσα στα ψεύτικα ποτέ , στα υπεραισιόδοξα για πάντα και στο τίποτα .

Δεν είναι η απουσία που  πληγώνει, είναι η συνέπεια της συνήθειας της.

Μη με λησμόνει!

Σ.Ε.





Σαν σκέψη έρχεσαι,
πάντα απρόσκλητη .
Πέρνω μια χούφτα χώμα και νερό,
τρίβω τα χέρια μου,
ξορκίζω τον χειμώνα,
και περιμένω .

Μια χαραμάδα αρκεί ,
απλώνω το χέρι μου στο φως,
σχεδόν το αγγίζω με τα δάχτυλα.

Ανοίγω τα μάτια μου,
κλείνω τα βλέφαρα ,
κι εκεί, 
ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι

Υπάρχουμε.


Σ. Ε.



Διάλεξε τόσες φορές το ταξίδι
που οτιδήποτε άλλο του φαινόταν πια ξένο.
Οι νύχτες με ξαστεριά ήταν οι αγαπημένες του

Έπαιρνε την πρώτη σκέψη που του ρχοτανε
Και χόρευε στην λεωφόρο των άστρων.

Του άρεσε να παίζει κουκλοθέατρο με τις μνήμες
Μα άλλαζε λίγο τους ρόλους...
έτσι για να έχει ενδιαφέρον το έργο.

Εξάλλου το ήξερε καλά...
οι μνήμες, δεν είναι πραγματικές ,
είναι η αντανάκλαση της αλήθειας.
Γιαυτό μπορούσε να αλλάξει η  μορφή τους .

Αρκούσε απλώς να αλλάξει λίγο
τον τρόπο που κοίταζε.

Να μείνει λίγο παραπάνω σε μια καληνύχτα,
να ακούσει καλύτερα μια πνιγμένη φράση ,
Να κουρνιάσει μέσα σε μια αγκαλιά.

Κι αμέσως....  Η μνήμη άλλαζε μορφή

Θυμόταν πόσο τυχερός ήταν
που είχε ανθρώπους μέσα του.
Ανθρώπους που δεν ξεπλυνε ο χρόνος.

Καμία φορά λυπόταν για όσους έχασε.
Θύμωνε γιατί  είχε μικρά χέρια
για να κρατήσει τόσο μεγάλες καρδιές,
και του έπεσαν.

Μα δεν τις πάτησε.
Απλά, φοβήθηκαν την αγαρμποσύνη του.
Βλέπεις έμαθε ότι οι καρδιές είναι σαν τα πουλιά,
Αν τις τρομάξεις θα πετάξουν.
Κι αυτός δεν ήθελε να στήνει ξοβεργες
για να τις πιάσει!

Γιαυτό συνήθισε να λέει ψυθιριστά
...  Αντίο

Σ. Ε. 



Είδα ένα όνειρο περίεργο χθες βράδυ,

είδα ένα κόσμο κουρδισμένο να παίζει
με το χθες
Κι έιδα κι ανθρώπους με κλωστές.

Σενιαρισμένες στις βιτρίνες είδα μικρές τιμές
να αναζητούνε συνειδήσεις προσφορές.

Είδα ανθρώπους δίχως μάτια να βλέπουν την tv.

Και δυό παιδιά μικρά κομμάτια να παίζουν σε κλουβί.

Κι είδα και άλλους που μεγάλωσαν μαζί
με το κλουβί,
Και το φορούσαν σαν γιλέκο σε γιορτή.

Είδα ένα όνειρο παράξενο χθες βράδυ

Είδα ένα τύπο ξεχασμένο στις σκιές
που του καλούπωναν τα πόδια του
εργάτες πειρατές.

Είδα ένα όνειρο παράξενο ...

Σ.Ε.


Χθες μετά την δουλειά βρέθηκα  σε ένα βαγόνι με συνοφρυωμένους ανθρώπους με αγνώστους προορισμούς και σοβαρό ύφος. Με την κούραση καταφανή στα πρόσωπα των περισσότερων δεν είχαν όπως είναι φυσικό καμία απολύτως διάθεση να πουν δυο κουβέντες με τον διπλανό τους. Μέσα σε αυτούς και εγώ. Απλά να περάσουν οι στάσεις. Αυτό μόνο.

Κάποια στιγμή μπήκε μια οικογένεια, μάλλον φτωχική με ένα σχεδόν νεογέννητο μωράκι που εξερευνούσε το περιβάλλον με μια λάμψη ικανοποίησης και μια ακόρεστη δίψα στο βλέμμα του.

Τότε το ένιωσα! Ίσως να το νιώσατε και εσείς απλά και μόνο διαβάζοντας ως εδώ. Ένιωσα ένα χαμόγελο να στήνεται καμαρωτό καμαρωτό στα χείλη μου.

Κοίταξα γύρω , τα πρόσωπα όλων χαμογελούσαν!

Εκείνη την στιγμή δεν υπήρχαν άσχημοι άνθρωποι στο βαγόνι. Μόνο όμορφα χαμόγελα.

Ακόμη και η σιωπή έσπασε. Τι κουκλάκι Είσαι Εσύ; Τι γλύκα; Είπε μια πρώην σχεδόν μαρμαρωμένη κύρια χαρίζοντας ένα υπέροχο χαμόγελο στο μωράκι!

Λίγες στάσεις μετά η οικογένεια κατέβηκε, το βαγόνι πήρε το συνηθισμένο του χρώμα και οι άνθρωποι φόρεσαν για μια ακόμη φορά την μάσκα τους προσπαθώντας να γίνουν αόρατοι. να περάσουν οι στάσεις, αυτό μόνο.

Τι άλλαξε αυτά τα λίγα λεπτά στις ζωές μας; Ποια δύναμη σκάλισε χαμόγελα στο πρόσωπο μας;

Ήταν η αθωότητα του μικρού; η δίψα του για ζωή; το φωτεινό χαμόγελο του; η ζέστη της καρδούλας του; η ελπίδα που χαρίζει η νέα ζωή ;

Ήταν ένστικτο ή δώρο;

Ίσως αν βρούμε την απάντηση να χαμογελάμε συχνότερα φωτίζοντας τις ζωές των γύρω μας.

Καληνύχτα :-)

Σ.Ε.




Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς.

Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δάκτυλα και καλώδια για φλέβες.

Αγκαλιάζουμε υψηλής ευκρίνειας λέξεις και ξεχνάμε να αγκαλιάσουμε τους φίλους μας.

Πόσο γρήγορα ταξιδεύει ένα μου λείπεις!
 Χιλιάδες χιλιόμετρα σε ένα κλικ.

Ο χρόνος πια μετράει σε κλικ!

Ένα κλικ που όμως δεν  θα γίνει ποτέ χτύπος. Οι καρδιές πια δεν χτυπούν , κλικάρουν.

Και το πρωί, όταν τα βλέφαρα ανοίγουν, γεμίζουν ψηφιακές ψευδαισθήσεις τις ζωές μας.

Ίσως φτάσαμε στην εποχή που ζούμε μόνο στα όνειρα μας!

Σσσσσσ μιλά σιγά, 
κοιμάμαι ακόμα!

Σ.Ε.


Ο Λυτρωμός της Πέτρας

Μια πέτρα κύλησε στην άκρη του γιαλού,
την ώρα που το δειλινό στόλιζε το φεγγάρι.
Είχε στην πλάτη χαρακιές, βαθιές τυραννισμένες,
κι είχε και άλλες πιο μικρές, στο σώμα της κρυμμένες.

Γιατί δεν μας μιλάς
Λένε τα κύματα


ποτέ δεν ήμουνα καλή στις λέξεις.


κι εδώ στο πάντρεμα της γης με το νερό τι γυρεύεις ;



Την λύτρωση


Πως δηλαδή ;

Είπα να μείνω λίγο εδώ τον φλοίσβο σας να αφήσω να με γητέψει, να κυλιστώ μαζί του σε χορό, σαν ένα από τα βότσαλα, εκείνα τα δικά του.

Κι έτσι θα βρεις την λύτρωση ;
Όχι αλλά έτσι ίσως βρω τον εαυτό μου.

Τι εννοείς ;

Βλέπεις τα στίγματα που φέρνει το κορμί μου; Αλλά θυμίζουν αμυχές και άλλα σαν να τα σκάλισε μια περισσή μανία .

Ε και ; Αυτές σου οι βαθιές πληγές δεν σβήνουν και το ξέρεις. Αν πεις πως τα κατάφερες πρέπει άμμος να χεις γίνει . τόσο μικρή σαν κόκκος!

Το ξέρω είπε η πέτρα με μια βαθιά 
κ περίεργη ηρεμία.

Και τότε τι ζητάς ;

Αυτές τις χαρακιές τις πιο βαθιές τις έζησα. Τις κουβαλάω μαζί μου χρόνια τώρα. Είναι πληγές που μόνο οι φίλοι μου, αυτοί που αγαπούσα και αγαπώ ακόμη μπόρεσαν να μου δώσουν. Κι αυτό γιατί εγώ το άφησα να γίνει. Αυτές είναι οι δικές μου χαρακιές που με αυλακώνουν χρόνια. Με αυτές έμαθα να πονώ μα και να ανασαίνω! Αυτές τις θέλω γιατί αυτές είναι εγώ !!!

Και τότε τι γυρεύεις εδώ

Ήρθα να σβήσω τις πληγές που μου έκαναν οι εχθροί μου, εκείνοι που δεν κάλεσα ποτέ μες στην ψυχή μου. Δεν με χαράξανε βαθιά γιατί δεν το μπορούσαν μα κι οι μικρές τους βουρδουλιές δεν έγιναν δικές μου. Ποτέ μου δεν τις δέχτηκα κι ήρθα να τις ξεπλύνω

Τα κύματα κατάλαβαν τι έλεγε η πέτρα.
Μονάχα ότι αγαπάς μπορεί να σε πληγώσει.Μα κι αν το κάνει άξιζε αγάπη να του δώσεις … έστω για λίγο, αφού κατάφερε κι αυτό να αγγίξει την ψυχή σου.
Κι οι άλλες οι μικρότερες οι χαρακιές οι ξένες, δεν σε αγγίζουν για πολύ, δεν τους αξίζει τόσο



Οι οδηγίες δεν περιλαμβάνονταν
στην συσκευασία.

Έτσι ξεκινήσαμε την ζωή μας, 
Ψηλαφιστά. 
Με μάτια κλειστά. 

Και μερικοί έτσι συνέχισαν,
με μάτια κλειστά, 
κρίνοντας με ευκολία
κι ας μην έβλεπαν στ αλήθεια. 

Ανόητοι που είμαστε! 

Το μεγαλύτερο ψέμα μας 
είναι η σιγουριά μας. 
Μα και το πιο γλυκό μας παραμύθι 
είναι το ίδιο. 

Ρωτάς πως γίνεται; 

Είναι αυτό που ψάχνουμε από μωρά 
Κάπου να φωλιάσουμε , να κοιμηθούμε ήσυχα. 
Μια ζεστή αγκαλιά. 

 είναι και αυτό που κυνηγάμε όταν ψηλώνουμε
Κάπου να κρατηθούμε, κάτι να ονειρευτούμε. 

Οι οδηγίες δεν περιλαμβάνονται όμως . 

Έτσι στην αγωνία μας για σιγουριά 
ψηλώνουμε πολύ τον εαυτό μας 
Τον βάζουμε στο βάθρο του σοφού 
Κλείνουμε τα μάτια 
Και τώρα πια ξέρουμε 

Ναι συνήθως τα ξέρουμε όλα. 
Τόσο σίγουροι είμαστε για εμάς. 
Βέβαια δεν το λέμε πότε.
Αλλά εμείς το ξέρουμε  
Εμείς σκεφτόμαστε σωστά. 
Έτσι δεν είναι; 

Και να που φτάσαμε εδώ... 
στην εποχή που η γη αργοπεθαίνει.
Στην εποχή που η  ίδια η  ανθρωπιά
αργοπεθαίνει.
Μα εμείς δεν φταίμε. 
Εμείς σκεφτόμαστε σωστά,
έτσι δεν είναι; 

Πώς φτάσαμε εδώ; 
Οι κακές παρέες φταίνε. 
Ναι μην γελάς 

Όταν η μικρή ανάγκη  κρύφτηκε 
στον φράχτη του εγώ μας, 
Αυτή ήταν η πρώτη αρχή. 

Αυτή έπεισε το φράχτη να ψηλώσει 
Κι όσο ψήλωσε ο φράχτης 
Τόσο μόνοι είμαστε. 

Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; 

Οι οδηγίες γράφτηκαν
 εδώ και 3500 χιλιάδες χρόνια 
Μα  εμείς είχαμε τα μάτια μας κλειστά. 
Μας άρεσε το παιχνίδι
που μας έκανε να νιώθουμε 
πιο σπουδαίοι απ τους άλλους. 

Μας άρεσε να κρίνουμε τον κόσμο γύρω μας 
χωρίς να βλέπουμε στα αλήθεια. 

Εμείς σκεφτόμαστε σωστά. 
Έτσι δεν είναι; 

Καληνύχτα. 
Σ. Ε. 


Άρχοντες του χρόνου 
Αυτό θα θέλαμε να είμαστε. 

Να ταξιδεύουμε στο άβατο του 
και να στεκόμαστε σε εκείνη τη στιγμή . 
Αυτή τη μία . 
Αυτή που χάσαμε, μα δεν ξεχάσαμε. 

Όχι θεατές πια μα θεατρίνοι 
Όχι κομπάρσοι, πρωταγωνιστές. 
Με ολοκαίνουριο ρόλο. 

Θα κάναμε τα σωστά αυτή τη φορά. 
Ναι θα τα κάναμε. 

Άρχοντες του χρόνου!

Ως το επόμενο μας λάθος!

Αλίμονο 
Τι γελοία ψευδαίσθηση 

Άρχοντες του χρόνου, 
υποτελείς στην δυναστεία του λάθους,
Μικρόνοοι !

Σ. Ε. 


Τα φωτισμένα σας μυαλά 
σκοτείνιασαν την ζωή μας, 
γέννησαν νέους τάφους. 
κι αν δεν θάψατε ακόμη τα κορμιά μας, 
θάψατε την ανθρωπιά μας. 

Η πείνα μας,
έθρεψε το τρομερότερο θηρίο, 
τον εαυτό μας. 
Οχυρωθήκαμε στο εγώ μας
και αλωθήκαμε απ τους φόβους μας . 

Κι ύστερα;  

Ύστερα ξεχάσαμε ότι ο φόβος δεν έχει 
παρα την ζωή που του δίνουμε. 
Τον θρέψαμε 
και αρχίσαμε να λιμοκτονούμε. 

Βλέπεις τον θρέφαμε με αισθήματα. 

Γιαυτό δακρύσαμε χθες βράδυ στις ειδήσεις, 
κηδεύαμε τα τελευταία  δάκρυα μας. 

Σ. Ε. 




Κάνω κύκλους 
σαν τυφλός ζητιάνος,
που αδημονεί 
να δει το φως.

Σε γυρεύω με το δέρμα 
των δακτύλων μου. 

Μεθυστική η ώρα του φωτός, 
μα δεν κρατάει πολύ. 

Τα βλέφαρα μου κλείνουν 
παγιδεύοντας μέσα τους λήθη.

Κι εγώ σωπαίνω,
σωπαίνω ακόμη.

Σ.Ε.


Ενός λεπτού φυγή, για τόσο λίγο, 
ίσα να ξεκουράσω τα βλέφαρα μου.

Κλείνω τα μάτια, 
θέλω απλά να ξαποστάσω. 

Το φως με διαπερνάει , με πονάει, 
έχει ξημερώσει εδώ και ώρα.

Έχει μια παράξενη θλίψη η χαραυγή 
όταν την βλέπεις μόνος. 

η πρωινή πάχνη
καλύπτει την σκέψη μου . 

Δύστοκος στις λέξεις, 
οδηγούμαι όμηρος της πιο βαθιάς σιωπής. 

Κι ας παίζουν μες στα χείλη μου
φράσεις  αδάμαστες. 

Ενός λεπτού σιγή, πριν να σε χάσω.

Ενός λεπτού φυγή, θα σε προφτάσω;

Σ.Ε. 



Σκοτείνιασε πάλι, 
τα δάχτυλα που τρέμαν, 
δεν χωρούσαν στο παλτό σου.

κάθε ανάσα σου πρόδιδε τον αέρα. 
Ψυχρός, παγωμένος, 
σαν το βλέμμα σου.

Μια σκέψη σε είχε σκοτεινάσει. 
Μια σκέψη μόνο, 
τόσο δυνατή που πλημμύρισε όλα τα στεγανά σου.

Ξεψύχισε στο στόμα σου 
ένα παγωμένο γιατί και 
σήκωσες βίαια τον γιακά σου 
για να μην το ακούσεις. 

Έσφιξες την ζώνη του παλτού σου 
δυνατά και συνέχισες
βιαστικά τον δρόμο σου. 

Μίλούσαμε κείνο το απόγευμα... 
θυμάσαι ;

Να μαρκάρεις πάντα την έξοδο κινδύνου, σου έλεγα.

Να ξέρεις πως θα μπαίνεις 
και θα βγαίνεις στην ζωή, 
να βρίσκεις πάντα 
τον πιο σύντομο δρόμο διαφυγής. 

Κι εσύ..... έριξες ήρεμα το μαλλί σου 
στον κόσμο μου,
ζωγράφισες ένα χαμόγελο στα χείλη, 
αγκάλιασες το βλέμμα μου και αποκοιμήθηκες. 

Γιατί ξύπνησες τρομαγμένη ;
Τι τρύπωσε στα βλέφαρα σου
απρόσκλητο ; 

Μπήκε με την μελαγχολία μιας αργοπορημένης συγνώμης, 
και έφυγε με την βιασύνη 
μιας ξαφνικής νεροποντής . 

Αφησε πίσω του την μοναξιά 
του φόβου, μου είπες φεύγοντας . 

Μικρή μου ψευδαίσθηση, 
πως θα χωρέσεις μέσα στην ομίχλη 
της σιωπής ;
Πώς θα γιατρέψεις 
της φυγής σου τα χαλάσματα;

Μέσα σου στοιβιάζονται για χρόνια. 

Καληνύχτα.

Σ.Ε.




Είναι πιο εύκολο 
να περιμένεις το αύριο με ελπίδα 
παρά να ζεις το σήμερα με πίστη. 

Στην παραμορφωμένη πραγματικότητα μας 
εχουμε ανάγκη την λάμψη της ελπίδας. 
Έχουμε ανάγκη να ξεκουράσουμε το βλέμμα μας. 

Κι όμως, είναι φορές που ξεχνάμε το πιο σπουδαίο 

Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Και είναι αλήθεια .... αλίμονο. 
Η πίστη θα έπρεπε να σβήνει τελευταία.

Η ελπίδα δίχως πίστη είναι άγκυρα δίχως βυθό!

Γιατί να σβήνει η πίστη? 
Γιατί να ζει η ελπίδα? 
Γιατί η μία είναι επιλογή 
μα η άλλη είναι ανάγκη. 

Αν θες λοιπόν να θρέψεις κάτι 
Θρέψε την πίστη σου ! Η
Δούλεψε για αυτήν, πάλεψε για αυτήν! 

Ζήσε το σήμερα με πίστη, 
κι αγκάλιασε το αύριο ρίχνοντας 
την άγκυρα  σου στον πλούσιο βυθό
που με τα χέρια σου έχεις χτίσει.





Κάποιος είπε: 
Μην εμπιστεύεσαι κανένα, 
ακόμη κι η σκιά σου 
σε εγκαταλείπει στο σκοτάδι! 

Μα είναι αλήθεια αυτό ? 

Σε εγκαταλείπει ή... 
απλά εσύ δεν μπορείς να την δεις? 

Ξέρεις, στο μαύρο του σκοταδιού 
χόρευε πάντα ο φόβος. 

Η απουσία αισθήσεων γεννάει εμμονές 
νταντεύει ανασφάλειες 
και κανακεύει τρόμους 

Κι όταν ξυπνάμε? 
Στο φως κρύβονται οι ψευδαισθήσεις
Που γεννάνε τα κουρασμένα μάτια.

Θέλω να πιστεύω στην ανθρωπιά. 
Διαλέγω να πιστεύω σε Θεό. 

Δεν βλέπουμε γιατί δεν ψάχνουμε 
ή γιατί θέλουμε το φως τώρα ... 
γιατί το θέλουμε όλο. 
Μα δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. 

Τα μάτια μας γεννάνε μοναξιά 
γυρεύοντας εικόνες. 

Οι σκέψεις μας φοβούνται την αυγή, 
δεν αντέχουν το φως της αλήθειας. 
Γυρεύουν το σκοτάδι για να επιβεβαιωθούν

Μα όσοι κοίταξαν ουρανό πότε δεν ήταν μόνοι.


Ο παλιάτσος ζωγράφισε ένα πλατύ χαμόγελο 
κάτω από τα θλιμμένα του ματιά. 
Γέμισε πούδρα το πρόσωπο του 
Φόρεσε το καπέλο του, την κατακόκκινη μύτη 
και κοίταξε έξω απ το παράθυρο. 

Νύχτωσε πάλι, είπε.

Μα ήταν μια νύχτα αλλιώτικη σχεδόν θεατρική.
Τα σύννεφα σαν αυλαία άνοιγαν 
να φανεί ο  ουρανός που και που. Τα άστρα του θύμιζαν τα φώτα της σκηνής, 
που τρεμοπαίζαν.

Η βροχή έπαιζε ταμπούρλο στον τσιγκο του γείτονα, 
σαν να ανήγγειλε ενός λεπτού σιγή, 
λίγο πριν απ το σάλτο . 

Πόσο του είχε λείψει το βλέμμα των παιδιών!

Αλοίμονο, τώρα γυρίζω  δίχως μάσκα , 
μουρμούρισε.  
Ένας κανονικός άνθρωπος, 
αχρωμος , άοσμος,  άφωνος.

Ποιος θα προσέξει έναν κανονικό άνθρωπο? 

Πάντα ήμουν ένα διάλειμμα 
Ένα διάλειμμα χωρίς, διαφημίσεις.

Ενας παλιάτσος είμαι εγώ, 
είπε με δυνατή φωνή 
και το σώμα του 
τραντάχτηκε από τα γέλια
καθώς βουτούσε στο κενό. 

Μα ήτανε γέλια ή κλάματα? 
πότε μας δεν το μάθαμε. 
Ακούσαμε μόνο το παράθυρο να τρίζει 
Λίγο πριν απ το τελευταίο του σάλτο. 

και η βροχή είχε σταματήσει εδώ και ώρα




Κι αν η καρδιά έπαψε να χτυπά, 
τουλάχιστον είναι δική σου ακόμη . 

Με την ζωή στα χέρια σου βαδίζεις. 
Κάθε σου βήμα και ένας χτύπος, 
μόνο μην σταματάς να προχωράς. 
Μονάχα αυτό. 

Τα πόδια σου κουράστηκαν 
να δίνουν τον σφυγμό σου, 
Μα είναι ο μόνος τρόπος. 

Αλλιώς βαλτώνεις .

κάποιοι χωρέσαν την ζωή τους 
σε ένα όνειρο. 
Κι όταν ξυπνήσαν. 
Τότε τι ? 

Εσύ απλά περπατά. 
Μονάχα αυτό. 

Η καρδιά θα θυμηθεί. 

Ποτέ? θα πεις. 
Δεν ξέρω 

Ξέρω μονάχα αυτό :

Θα θυμηθείς να ζήσεις.




Μες στο σφυγμό μου πέρασες πια με τα χρόνια. 
Πυρωμένο απομεινάρι μιας  αποκοσμης φυγής .

Πολύ καιρό σωπαίνεις, 
κι εγώ θρηνώ!

Θρηνώ που δεν ελπίζω. 

Μ ακούς? 

Της αρνησιάς ο ποταμός Ξεχύλλισε . 
Σάπισε τις σοδειές των τόσων χρονών. 

Νύχτωσε πάλι
καληνύχτα. 



Αν δεις μέσα  στο βλέμμα μου βαθιά
παράξενα σημάδια θα διακρίνεις. 

Γεννούν την νύχτα τις σκιές,  
στα βλέφαρα χορεύουν σαν τα κλείνω. 

Όχι δεν είναι όνειρα, 
δεν είναι εφιάλτες. 

Είναι άνθρωποι  . 
Άνθρωποι σμιλεμμένοι με φωτιά.

Αν δεις μέσα  στο βλέμμα μου βαθιά
Ανθρώπους και φωτιά θα συναντήσεις.






Λίγες οι σκέψεις που ξαφνιάζουν.

Σε ένα χαρτί τις άπλωσα,
να ωριμάσουν, να μεστώσουν.

Στους ήλιους των ματιών σου αφήνονται,
σαν δώρα από μια καινούργια γη.

Αδούλευτες ακόμα,
σαν ακροβάτες ονειροβατούν !

Ξεπλένονται αδάμαστες στα χείλη, 
μένουν ψίθυροι. 

 Λίγες Οι σκέψεις που ξαφνιάζουν

Ζυμώνονται Βαθιά μες στις ψυχές μας
γίνονται ανθρώπινες φωνές.




Μεγαλειώδες το δώρο της ζωής 
μα ελάχιστος ο χρόνος να το ζήσεις! 

Παλεύουμε για την πρώτη ανάσα και δεν σταματάμε να παλεύουμε, 
όσο ανασαίνουμε! 

Μεγαλώνουμε, 
Κρυβόμαστε, ανεβάζουμε ασπίδες, 
μα μένουμε πάντα ψιλαφιστές. 

Ψιλαφιστές της ίδιας μας της ύπαρξης. 

Λίγο το φως.  
Πως θα ήθελα να είχα λίγο περισσότερο! 
Λιγάκι, τότε στην αρχή, 
τότε που όλα ήταν νέα. 

Μάθαμε με το δέρμα μας
κι οι μνήμες μας γέμισαν γρατζουνιές.

Μάθαμε όμως! 
Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε , αλλάξαμε!
Ο μουστος της ψυχής μας έγινε κρασί!

Μεγαλειώδες το δώρο της ζωής 
μα ελάχιστος ο χρόνος να το ζήσεις!



Τι είναι αυτό 
που υφαίνει τους ανθρώπους 
στις ψυχές μας? 

Χτίζουμε νέες αναμνήσεις , 
αλλάζουμε δέρμα, 
ντυνόμαστε το πιο πλατύ χαμόγελο 
και προχωράμε.

Ή έτσι νομίζουμε. 

Σε χρόνο απρόσμενο, 
η εικόνα τους 
προβάλλεται στον τοίχο 
της ψυχής μας.  

Δεν είναι το σκοτάδι 
ή το φως που παίζει με τον νου μας. 

Δεν είναι οι σκιές, 
είναι οι αλήθειες. 
Αλήθειες που ανασαίνουνε βαθιά  μέσα μας

Φτιάχνουμε μόνοι μας το νήμα. 
Με μάτια ορθάνοιχτα,
σε σκοτεινά δωμάτια, 
νύχτες λευκές .

Μα ποιος υφαίνει το υφαντό?

Ποιος είναι αυτός που υφαίνει τους ανθρώπους στις ψυχές μας?









Ας πιούμε μια φορά
 σε όσους οργώσανε βαθιά την ύπαρξη μας

Σε εκείνα τα χαμόγελα που δεν θα ξαναδούμε.

Στα λόγια τα ψυθιριστά.

Στα δάκρυα που δεν χάσανε το δρόμο τους.

Στα δώρα που δεν φτάσανε πότε. 




Κι αν είναι όλα ένα όνειρο? 

Μες στο λαβύρινθο του νου 
χιλιάδες είναι οι σκέψεις. 
μοιάζουν με σταχια ώριμα, 
σε ένα ξανθό χωράφι. 

Κι αν είναι όλα ένα όνειρο.... 
τι άλλάζει? 

Αν το όνειρο σου είναι γλυκό και ήρεμο,

μίλα σιγά να μην ξυπνήσεις.

Ζήσε αργά,

το όνειρο δεν κρατάει πολύ. 

Αγκάλιασε τους φίλους σου,
αγαπά τους εχθρούς σου.

Μα αν το όνειρο σου είναι εφιάλτης?

Τότε θυμίσου. 
Θυμίσου τις φορές που ξύπνησες 
από έναν πιο παλιά. 

Πείσμωσες καμιά φορά τόσο
που ξανά κοιμήθηκες για να τον αλλάξεις? 

Εγώ το έκανα συχνά μικρός.

Αν πεισμώσεις αρκετά, μπορείς να τον αλλάξεις. 

το όνειρο δεν κρατάει πολύ, ούτε κι ο εφιάλτης! 

Καληνύχτα. 
:-) 




Χθες βράδυ έπαιξα το παιχνίδι του θα ήθελα.

Θα ήθελα.... να ήταν εδώ Οι φίλοι μου 
Θα ήθελα..... να δω Ένα όμορφο χαμόγελο
Θα ήθελα.... να είχα κάνει τούτο ή εκείνο διαφορετικά 
Και ούτω καθεξής 

Είδα λοιπόν πως όσο ζητούσα έμενα άδειος 
σχεδόν διψασμένος, αποκαμωμένος

Είπα κι εγώ να αλλάξω τροπάρι 

Θα ήθελα...... να ευχηθώ μια καλημέρα, 
στον πρώτο άνθρωπο που θα δω αύριο. 
Θα ήθελα.... να αγκαλιάζω πιο πολύ 
αυτούς που με αγαπούν 
Θα ήθελα.... να μοιραστώ την χαρά μου 
με τους φίλους μου 

Τότε γέμισα. 
Γέμισα ελπίδα, προοπτική, αισιοδοξία, 
Αγάπη, διάθεση για αλλαγή... και ένα 
σωρό άλλα όμορφα συναισθήματα. 

Ε λοιπόν σήμερα θα παίξω 
το παιχνίδι του ευχαριστώ 

Μα με χαρτί και με μολύβι αυτή τη φορά 
Γιατί η καρδιά ξεχνάει τις ευλογίες. 

Κι αν το θα ήθελα μου έπαιξε παιχνίδι πονηρό... το ευχαριστώ ξέρω τι θα μου φέρει

Τι λες παίζουμε? 



Μια ανάγκη σκάβει από μέσα μου βαθιά
Αναζητά τα όρια που απλώνω εδώ και χρόνια
Παλεύει να βγει.

Αθόρυβος ο χρόνος  που περνά.
θόρυβο κάνουν τα ρολόγια
που πασχίζουν να τον πιάσουν.

Απόλυτα βουβή η σιωπή.
Μεγάφωνες οι σκέψεις που
γεννιούνται μέσα της

Κι εγώ μικρός προσκυνητής
βρίσκω τα χνάρια από όπου πέρασα
νωπά ακόμα στην καρδιά.
Κι ας πάνε τόσα χρόνια.

Είμαι εδώ ψιθύρισα...

Γέμισα και άδειασα
Ξεχύλλισα και στέρεψα
Αυλάκωσα την ψυχή μου

Είμαι εδώ !!! 




Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει 
λέει ένας στίχος που αγαπώ... 
Μα εγώ δεν ξέρω αν ψήλωσα . 

Ξέρω μονάχα πως ψηλαφητά, 
μάζεψα όλα τα λάθη μου. 

Τα έκλεισα σε βιτρίνα.
Καθαρισα το κρύσταλλο 
σφαλισα το πορτάκι. 

Δεν τα Αγγίζω άλλο πια 
Δεν τα μυρίζω  άλλο πια 
Δεν τα ακούω  άλλο πια 

Θέλω μονάχα να τα βλέπω 

Για να μη ξεχαστώ.

Να μην πισωγυρίσω.







Προσπάθησα να ξαναγράψω για απουσίες
Για χαμένους καιρούς και σάπιους ήρωες

Δεν τα κατάφερα

Ατελείωτα κατεβατά κενών φράσεων
η σκέψη μου
Αηχες λέξεις η φωνή μου.

Είστε όλοι μέσα μου

Γιαυτό δεν δίψασα ακόμα

Είστε όλοι εδώ
ακόμη κι όσοι με ξεχάσατε
Ακόμη κι όσοι με χλευασατε

Ξενυχτησμένες υποσχέσεις
Ξεφλουδισμένες προσδοκίες
Όνειρα κι αυταπάτες
Φίλοι και εφιάλτες

Είστε όλοι εδώ.

Κάνεις δεν έφυγε ακόμα.


Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα

ABOUT AUTHOR

Συμεών Ευδαίμων. Από το Blogger.

Καλώς Ήλθατε

Ότι γεννήθηκε και ότι αναπνέει εδώ .... το οφείλω σε όλους τους φίλους μου.. και τους ευχαριστώ για αυτό.
Και μην ξεχνάτε καθώς θα διαβάζετε … ότι “είναι εύκολο να ζεις με τα μάτια κλειστά παρερμηνεύοντας ότι βλέπεις” (Τζον Λένον)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

  • ►  2020 (6)
    • ►  Οκτωβρίου (1)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (1)
  • ►  2017 (1)
    • ►  Απριλίου (1)
  • ▼  2016 (32)
    • ▼  Οκτωβρίου (4)
      • Ψηλαφιστά , Ψιθυριστά ...
      • Μη Με Λησμόνει !!!
      • Ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι
      • Αντίο....
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
      • Ένα περίεργο όνειρο...
    • ►  Ιουλίου (2)
      • Ένα Χαμόγελο Αρκεί !!!
      • Κλικ
    • ►  Ιουνίου (4)
      • Ο Λυτρωμός της Πέτρας
      • Εμείς Σκεφτόμαστε Σωστά...
      • Άρχοντες του Χρόνου
      • Δακρύσαμε Χθες Βράδυ
    • ►  Μαΐου (3)
      • Σωπαίνω ακόμη
      • Ενός Λεπτού Φυγή
      • Ξύπνησες τρομαγμένη
    • ►  Απριλίου (3)
      • Θρέψε την πίστη σου
      • Ο Φόβος
      • Ο Παλιάτσος
    • ►  Μαρτίου (5)
      • Όνειρο ήτανε
      • Σαν Σφυγμός
      • Το βλέμμα
      • Λίγες οι Σκέψεις
      • Το δώρο της ζωής
    • ►  Φεβρουαρίου (10)
      • Το υφαντό
      • Ας πιούμε μια φορά
      • Το όνειρο δεν κρατάει Πολύ
      • Το παιχνίδι του "θα ήθελα"
      • Είμαι εδώ
      • ψηλαφητά
      • Φίλοι και Εφιάλτες
  • ►  2013 (1)
    • ►  Ιανουαρίου (1)
  • ►  2012 (5)
    • ►  Οκτωβρίου (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
    • ►  Μαρτίου (1)
    • ►  Φεβρουαρίου (2)
  • ►  2011 (7)
    • ►  Νοεμβρίου (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου (1)
    • ►  Ιουνίου (1)
    • ►  Μαΐου (2)
    • ►  Απριλίου (1)
    • ►  Ιανουαρίου (1)
  • ►  2010 (6)
    • ►  Νοεμβρίου (1)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Μαρτίου (4)
  • ►  2009 (37)
    • ►  Δεκεμβρίου (1)
    • ►  Οκτωβρίου (5)
    • ►  Αυγούστου (4)
    • ►  Ιουλίου (6)
    • ►  Ιουνίου (2)
    • ►  Μαΐου (3)
    • ►  Μαρτίου (16)

Popular Posts

  • Κλικ
    Κλικ
    Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς. Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δά...
  • Εμμονή !!!
    Εμμονή !!!
    Ήταν ένα κρύο απόγευμα. Τυλίχτηκε με ασπρόμαυρες εικόνες  μπαλώματα και δανεικές ελπίδες,  μα κρύωνε ακόμη.    Δεν του είχαν ...
  • Ψηλαφιστά , Ψιθυριστά ...
    Ψηλαφιστά , Ψιθυριστά ...
    Σε ένα κόσμο γυμνvωμένο από αισθήματα παλεύει με ότι εχει μείνει απ τις αισθήσεις. Ψηλαφιστά, ψιθυριστά, έτσι ονειρεύεται, έτσι...
  • Μη Με Λησμόνει !!!
    Μη Με Λησμόνει !!!
    Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα Κινούνται αθόρυβα ανάμεσ...

Followers

Αγαπημένοι Σταθμοί

  • Martha's Deco
    Πέτρινο στην εξοχή - Κεραμίδι διαστάσεις 24X14,5
    Πριν από 7 χρόνια
  • Simons Art Photo
    Reaching Critical Mass -
    Πριν από 9 χρόνια
  • οδοιπορικά
    εκτός τόπου & χρόνου - *..τα λουλούδια της νυστάζουν* μωβ άνθη, σπανιότερα λευκά καρδιοειδή φύλλα ανθίζεις την Άνοιξη άλλοτε Φθινόπωρο πλάι στη θάλασσα είτε στην αγκαλία των β...
    Πριν από 10 χρόνια

FOLLOW US @ INSTAGRAM

About Me

Popular Posts

  • Προσμένοντας
      Στο πυρωμένο βλέμμα της  την νύχτα  δεν χωράνε αναμνήσεις.  Ένας μικρός θεός θεριεύει μέσα της, Απρόσιτος, Απρόσκλητος, Απρόβλεπτος! Παίρν...
  • Εμμονή !!!
    Ήταν ένα κρύο απόγευμα. Τυλίχτηκε με ασπρόμαυρες εικόνες  μπαλώματα και δανεικές ελπίδες,  μα κρύωνε ακόμη.    Δεν του είχαν ...
  • Ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι
    Σαν σκέψη έρχεσαι, πάντα απρόσκλητη . Πέρνω μια χούφτα χώμα και νερό, τρίβω τα χέρια μου, ξορκίζω τον χειμώνα, και περιμένω...
  • Ψάξε
    Λίγες στιγμές αιωνιότητας,   και δύο δάκρυα μετά σφράγισαν τα χείλη.  Το δωμάτιο μίκρυνε έγινε φυλακή, κ ένας άηχος λυγμός έκατσε στο λαιμό...
  • Θυμήσου !!!
    ( Εμπνευσμενο από μια φράση. ) Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας , καίνε τα μάτια  και υφαίνουν τον ιστό ...
  • Κλικ
    Θυσία στο βωμό του νέου , αυτό γινήκαμε . Τριγυρισμένοι από ανήμπορους θεούς. Ξενυχτισμένοι σε γαλάζιες οθόνες με πλήκτρα για δά...
  • Για την Πράγα
    Δεν θα μπορούσα απλά να βρεθώ εκεί και να μην γράψω κάτι για αυτή την μαγική πόλη…. Σκέψεις λεπτές, σαν την ομίχλη, διά...
  • Αγωνίες
    Στους δρόμους σις πλατείες στα σοκάκια Σέρνονται οι αγωνίες και πονούν Τους λείπει το ταξίδι που γυρεύουν Τους λείπει η ...
  • Ενός Λεπτού Φυγή
    Ενός λεπτού φυγή, για τόσο λίγο,  ίσα να ξεκουράσω τα βλέφαρα μου. Κλείνω τα μάτια,  θέλω απλά να ξαποστάσω.  Το φως με δια...
  • Μη Με Λησμόνει !!!
    Οι πιο μεγάλες απουσίες έχουν σώμα! Ανασαίνουν μέσα μας, καίνε τα μάτια , κρύβονται πίσω από αμήχανα χαμόγελα Κινούνται αθόρυβα ανάμεσ...

Advertisement

Copyright © 2016 Fata Morgana. Created by OddThemes